Wim Reyskens

 

 

Er zijn zo van die dagen dat je plots ‘oog in oog’ komt te staan met plotse onverwachte levenswijzigingen.

Samen met een vriend en mijn hond maakte ik een stevige wandeling van een kleine tiental kilometers voor de “good shape” van mijn lichaam. Het was de bedoeling om de krakende onderdelen soepeler te maken.

Dit keer hadden wij ervoor gekozen om te wandelen van park tot park, via het stadspark naar het vernieuwde Kapermolenpark, om terug te keren via de kanaalzone van onze stad.

We waren nog maar een paar straten ver of we hoorden plots achter ons iemand schreeuwen: “Het zijn allemaal bruin apen, ik maak ze kapot. Gisteren hebben ze mijn portefeuille gestolen, ik maak ze kapot”.

Dat komt heel raar over als je een rustige wandeling aan het opstarten bent.

We schonken er eerst geen aandacht aan, maar de man bleef roepen en bedreigingen uiten. Je weet maar nooit, of zo iemand zich plots tegen ons keerde dus bleven we op onze hoede. Wij besloten wat te vertragen, zodat het provocerende lawaai ons kon passeren.

Het was een jonge gast, ofwel dronken ofwel onder invloed van drugs. Zijn ogen rolden, zijn gezicht stond vol met piercings, hij droeg een pet en op zijn handen en hals zagen wij uitdagende tattoos.

Maar in zijn rechterhand zat een zilverkleurige boksbeugel rond zijn vingers, waarmee hij zijn bedreigingen kracht bijzette en ermee zwaaide.

Wij bewaarden een veiligheidszone tussen ons en hem. Telkens als hij iemand op de stoep zag  voorbij komen, of er kwam iemand met de fiets uit de tegenrichting, begon hij weer te tieren. Hij bleef een tiental meter voor ons zijn uitdagende show opvoeren, tot hij het in een straat aan de stok kreeg met een vrouw. Hij kalmeerde even en ging terug in overdrive met roepen en tieren.

Even dacht ik er toen aan om de politie te bellen, zeker omdat hij leek mensen lastig te vallen.

Gelukkig bleef ook mijn hond rustig, want dat zou hij ook als een provocatie kunnen beschouwen, met alle gevolgen van dien.

Hij liep door het stadsplein en opeens maakte hij een bocht van 90 graden en liep in de richting van het ziekenhuis.

Daar zullen ze hem wel tegengehouden hebben en hem in contact gebracht hebben met de orde diensten. Hij droeg een boksbeugel wat een verboden wapen is.

Wij waren er even niet goed van en lieten de gebeurtenis even bezinken en wandelden ons traject verder af in alle rust.

‘Zalig zijn de armen der geest, want hunner is het Koninkrijk der hemelen’.

(Mattheüs 5:3 -11)

 

 

Iedereen heeft zo zijn eigen ‘Bucketlist’, dromen of dingen die m’n nog wil doen in het leven. “101 things to do before you die….”

Een bucketlist (letterlijk: emmerlijst) of een lijst met dingen die iemand nog gedaan wil hebben voordat hij sterft.

Bij mij is het idee niet zo cru, het is meer een lijstje van dingen waarvan je kan genieten, ook als je zolang mogelijk probeert te leven.

Eén van die dingen waar ik al jaren van droomde, was het zetten van een tattoo.

Niet zomaar een tattoo, want achter elk kunstwerk zit wel een verhaal of gevoel des levens.

Ik steek het niet onder stoelen of banken, maar ik denk dat ik in een vorig leven een Griekse God ben geweest. Telkens als ik nog maar iets zie of hoor over ‘Hellas’ dan begint mijn hart te kriebelen. Sommigen krijgen vlinders in de buik, maar mijn hart gaat gloeien. En dat gevoel wou ik omzetten in een zichtbaar teken, ergens op mijn gespierd lijf. Door de jaren heen heeft de torso al wat geleden, maar het mag er nog zijn.

Een maand geleden was het dan zover, ik ging voor een afbeelding die met al haar schakels de verbinding met oneindige het Griekse leven uitstraalde.

De schakels werden verbonden met de Griekse letter ‘Λ’ (Griekse letter lambda ) of de eerste letter van mijn vrouw haar voornaam. Tussen haakjes, ik heb deze tattoo gekregen voor mijn verjaardag, waardoor ze nog een grotere meerwaarde heeft.

Nu, een maand later ging ik terug naar de vriendin die de tattoo had gezet.

Alles zag er goed uit en ze moest enkel een klein streepje van de letter Lambda bijwerken.

Nu was ik klaar om binnen de maand op vakantie te vertrekken.

Opeens vroeg mijn’ tattoo girl’: “En waar gaan jullie op vakantie?”

Mijn vrouw en ik schoten beiden in de lach en toen had ze haar flater door.

Twee uur en half had ze gewerkt aan de Griekse tattoo op mijn arm, en dat was toch een duidelijk teken, of niet?

Al lachend namen Hermes (de boodschapper van de Goden en zelf ook een God van commercie, dieven en spelletjes, van verandering, transitie en van grenzen. Hij is de ambassadeur van de Goden en kan derhalve eindeloos tussen de wereld van de Goden, mensen en de onderwereld heen en weer reizen) en Aphrodite (is Godin van de liefde, vrouwelijke schoonheid en lust. Haar symbolen zijn onder andere de duif en soms andere vogels, appels, bijen, de zwaan en de roos) afscheid van Kattoo en vlogen doorheen de grijze wolken nieuwe Griekse belevenissen tegemoet.

 

 

Iedereen kent de gevleugelde woorden van dokters en specialisten wel: “Eet meer groenten en fruit”.

Dit doe ik al jaren en ik heb er mijn gepaste tijdinstelling voor als ik ’s avond laat voor tv zit.

Sommigen eten dan chips, ontkurken een goede fles wijn of drinken een zwaar biertje, maar ik eet dan een handje vol fruit. Ik zal er ook geen doekjes omwinden, ik heb nogal grote handen.

Meestal zit ik, enkel gekleed in mijn onderbroek te genieten in de zetel van de volledige vrijheid des levens.

En dan is het zover, tijdens een reclameblok ga ik ervoor, mijn bakje fruit. Meestal wordt het een gevarieerde mix van appel, peer, sinaasappel of druiven. Het fruit dat ik niet schil wordt eerst aan een grondig waterbad onderworpen.

Dan zoek ik opnieuw mijn geliefkoosde houding in de sofa, naast mijn vrouw en huisdiertjes.

En dan begint het, kijken of er geen “plakkertjes” op het fruit kleven.

Je krijgt ze er moeilijk af en plots hangen ze terug aan een ander stuk fruit, dat ken je wel.

Af en toe valt er ook wel eens een fruitschil naast het bakje en dan moet ik mij in alle bochten wringen om het kleinood terug op te rapen.

Op een gegeven moment hing er zo’n fruitplakkertje aan mijn snijmesje, en net toen ik het wou pakken verdween het tussen de kussens in de zetel.

Ik heb nog verschillende pogingen ondernomen om het vermiste klevertje te zoeken, maar dat was tevergeefs. Ik dacht, bij het poetsen of stofzuigen zal het wel te terug voorschijn komen.

Nu, twee dagen later, vroeg in de morgen, sta ik in mijn onderbroek gekleed in de keuken klaar om, als een hongerige leeuw, het ontbijt te verorberen en mijn vrouw begint ineens te lachen.

“Er hangt een plakkertje op uw rechterbeen”, lachte ze, “ meer bepaald op uw rechter bovenbeen”. En dat klopte, dat was de kant waar het enkele dagen geleden de benen genomen had.

Ik kan daar alleen maar uit besluiten dat het goede kwaliteit van lijm was en het klevertje een onbreekbaar karakter had.

Mijn fruit was dus goed gepromoot en vers, maar het moest mij weer overkomen.

Een week geleden heb iets gelijkaardig meegemaakt, en stel ik mij de vraag: “Heb ik iets met klevertjes”?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Beste vrienden en vriendinnen, er moet mij iets van mijn hart.

De laatste dagen zitten de geschreven en gesproken nieuwsuitzendingen vol met de laatste berichten in verband met  de brand in de Notre-Dame in Parijs.

Wisten jullie dat de  Sint-Hubertuskerk van Runkst eigenlijk een Kathedraal had moeten worden. Dat zie je aan de rare bouwstijl en ook aan de inrichting van de middenbeuken omdat ze wegens geld te kort nooit is afgeraakt en gebleven is zoals ze er nu voorlopig nog bij staat. Kijk maar naar de rare plaats waar de kerktoren is opgetrokken.

We mogen Parijs natuurlijk niet vergelijken met Hasselt Runkst en de Notre-Dame niet met  de Sint-Hubertuskerk, maar iedereen is er wel het hart van in dat de Kathedraal in Parijs voor 2/3 is afgebrand.

Bij ons staat de kerk, ook een mooi kunstwerk, met artistieke glasramen en muurschilderingen gewoon te wachten op de sloophamer.

 

In 1912 werd de Sint-Hubertusparochie opgericht en in 1913 werd met de bouw van de kerk begonnen. Ten gevolge van de Eerste Wereldoorlog duurde het nog tot 1921 voor de kerk in gebruik kon genomen worden. Pas in 1928 werd de kerk officieel ingezegend.

Het is een driebeukige bakstenen kruisbasiliek in neogotische stijl. Ter versiering zijn bakstenen banden aangebracht. Het koor wordt geflankeerd door een achtkantig torentje op een vierkante onderbouw.

In 1952-1953 werden door Paule Nolens in het koor schilderingen aangebracht die het leven van Sint Hubertus in de verf zette. Letterlijk en figuurlijk.

De glas-in-loodramen uit 1952 zijn van Roger Daniëls en het roostervenster in de westgevel, aangebracht in 1950, werd ontworpen door Kiegen.

(Info Wickipedia)

Dit zijn toch al redenen genoeg om dit erfgoed te bewaren als monument.

Voor de mensen en inwoners van Runkst, die tot drie generaties terug gaan, had de kerk alles te maken met de levensloop, van geboorte , communie, trouw en begrafenissen.

Iedereen heeft wel een mooie of droevige herinnering als we de kerk voorbij wandelen. Ze staat er zo troosteloos bij als het zoveelste monument of gebouw dat in onze stad plaats moet maken voor de modernisering van beton, spiegels en speciale vormen.

Je kan een muis natuurlijk niet gaan vergelijken met een olifant. Maar de kerk blijft voor de meeste Runkstenaren een monument, hoe groot of klein ze ook is, ze heeft een rijkelijke katholieke geschiedenis. Je ziet de kerk vanaf alle uithoeken vanaf de ring rond Hasselt, en je weet waar het hart van de wijk Runkst ligt. En die geschiedenis kan blijkbaar voorgoed worden gewist in een handomdraai.

Iedereen is vrij om te treuren over de Notre Dame, maar laten wij ook eens een schietgebedje doen voor onze trots, ons monument van onze wijk.

Denk er maar eens over na: Beter voorkomen dan genezen is hier wel van toepassing.

Voila, het is van mijn hart.

 

 

 

 

Deze morgen zaten mijn vrouw en ik gezellig aan de ontbijttafel toe ze plots buiten in de tuin iets in het oog kreeg. De witgeverfde muur vertoonde grote barsten.

Eerst denk je dat de oorzaak misschien aan leeftijd van de muur ligt of door het plaatsen en vastboren van de poort tegen de muur.

Maar dan ga je verder op onderzoek uit en kom je tot de vaststelling dat de hele muur aan de buitenzijde grote barsten vertoonde.

Erger was nog dat ik plots merkte dat de muur zelfs enkele centimeters in de breedte verschoven was.

Er liggen een zestal garages waar dagelijks ook zoveel voertuigen in en uit rijden. Misschien is er iemand met het maken van een verkeerd manoeuvre  tegen de muur gereden en heeft met de staart tussen benen de vlucht genomen.

Er waren geen sporen van glas of andere auto onderdelen ter plaatse te vinden, dus begon het meer op een mysterie te lijken.

Ik haalde mijn vader erbij, de eigenaar van de muur. Ook hij had niets gemerkt of gehoord dat in verband kon gebracht worden met het verschuiven van de muur.

Het enige wat wij nu gaan doen is onopvallend iedereen zijn auto controleren die in en uit rijden en kijken of de voertuigen geen sporen van beschadiging vertonen.

Misschien kan ik “De Gazet” eens aanspreken, zij ziet en hoort altijd alles in onze buurt. Maar ja, als je ze moet hebben zie je ze natuurlijk niet.

Haar raam is dicht en dat wil zeggen dat ze niet thuis is.

Misschien komen wij nooit te weten, wat er nu juist gebeurd is tijdens onze afwezigheid. Een ding is duidelijk, vanzelf is die muur niet gaan schuiven.

De hele muur is nu bouwvallig en vertoond overal barsten, dus wij kijken nog even de kat uit de boom en zullen dan later zien wat wij kunnen doen voor onze veiligheid en die van de andere passanten van de binnenkoer.

Misschien leest de dader deze blog wel en komt hij of zij zich alsnog aangeven.

Maar ik vrees dat wij zelf voor de herstellingskosten moeten gaan opdraaien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het was een mooie zonnige zondagnamiddag en ook wij profiteerden van deze gezellige opwarming van de lenteaarde. Na een korte wandeling met een overenthousiaste hond zagen wij dat er een tafeltje vrij was gekomen op het gezellige terras.

En in geval van nood en dit was een noodgeval, moesten wij noodgedwongen onze wandeling abrupt inkorten.

Maar tegelijkertijd zagen wij een wielertoerist ook naar dat tafeltje stappen. Na een korte race om de eerste plaats, zagen wij dat er twee tafeltjes stonden, en dus konden wij samen genieten van het zonnige hoekje.

De man, een wielertoerist vleide zich ook neer aan het tafeltje naast ons. Wij bestelden gekoelde alcoholische dranken, terwijl de man op leeftijd zijn fietshelm afzette en een pannenkoek met koffie bestelde.

De zon brengt mensen bij elkaar en zo begon een gezellig gesprek met  Cyriel.

Hij was 88 jaar en had zijn hele leven lang sportief geleefd en fietste nu op zijn gevorderde leeftijd nog 4500 kilometer bij elkaar.

Hij genoot van zijn pannenkoek en smeerde rustig de confituur uit het potje erop, terwijl zijn koffie heerlijk geurend wachtte op de nadronk.

De man vertelde zijn hele levensweg en at zo langzaam zijn pannenkoek op, waardoor wij al aan ons tweede drankje toe waren.

Hij eindigde elk verhaaltje met de sleutelzin: “Nu ik het nog kan”.

Zijn vrouw had hij vier jaar geleden verloren aan een langdurige ziekte, en hij mistte haar nog altijd. Maar het fietsen bracht hem een zekere rust.

Cyriel had ooit een tweede plaats behaald in een koers voor veteranen in Zonhoven, toen hij tachtig was. Hij had ook nog een trui van Philippe Gilbert tegen zijn muur hangen. Nooit heeft hij één druppel alcohol gedronken of gerookt en dat zag je. Wij schatten hem 75 jaar, en geen dag ouder.

De zon zakte langzaam weg achter de bomen en Cyriel maakte zich klaar om terug te vertrekken, want hij wou, kost wat kost, de uitslag van de Ronde Van Vlaanderen zien op tv.

Vrienden van ons namen zijn plaats in en bestelde nog een tournee…..of twee.

Cyriel had nooit gerookt of alcohol gedronken, dat konden wij niet zeggen.

‘Gezondheid Cyriel’, riep ik hem nog na terwijl wij lustig nipten aan het zoveelste Belgisch lekkerste hop bier. Het leven kan mooi zijn en verrassingen zijn nooit te voorspellen.

Wij bleven nog een uurtje zitten tot de zon definitief de dag vaarwel had gezegd. Ik denk dat de Ronde Van Vlaanderen al binnen was, en Cyriel ook.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Aan het begin van het nieuwe jaar maken wij allemaal goede voornemens, waarvan er nog geen 10% wordt uitgevoerd of een positief resultaat kent.

Ook ik had een paar voornemens die tijdens elke eindejaarsperiode terugkomen, het moment dat er uitbundig wordt gefeest alsof het niet opkan.

In mijn wensenboekje stond: “Meer gaan bewegen”.

Ik had al een hele periode vastgezeten met mijn rug en de tientallen onderzoeken en ingrepen maakten mij nog minder mobiel. Zelfs de dagelijkse wandelingen met mijn hond konden daar niets aan veranderen.

Ik heb een paar vrienden waar ik jaloers op ben omdat zij een paar keer per week, wandelingen maken tussen de 15 en 20 kilometer door bos en velden.

Natuurlijk ging dat knagen bij mij en ik nam mij voor om ook langzaam mijn grenzen beginnen te verleggen.

Dus kocht ik mij wandelschoenen en trok deze aan om ze in te lopen tijdens mijn wandelingen met de hond. Het resultaat bleef niet lang uit, en na twee dagen had ik een kwetsuur aan mijn linkerenkel.

Omdat ik de eerste wandeling met een doorwinterde wandelvriend had gepland, wou ik er zeker voor gaan, en vooraf niet opgeven en liet een speciaal pleistertje vakkundig op mijn hiel plakken.

Een paar uur later was de eerste wandeling een feit en zaten er toch al zo’n 8 kilometer in onze benen. En ik moet eerlijk bekennen dat het een leuke ervaring was en de dagelijkse rugklachten achterwege bleven.

Eenmaal thuisgekomen deed ik mijn wandelschoenen en kousen uit en ging op zoek naar het ‘pleistertje’ dat mijn hiel had beschermd.

Niks te vinden, dus dacht ik dat het losgekomen was tijdens het stappen.

Ik schonk er verder geen aandacht meer aan, en nam een rustgevend voetbad.

De volgende dagen kroop ik elke dag onder douche, en pas na vier dagen merkte ik toevallig iets op. Ik wou mijn kousen aantrekken en zag iets loshangen op mijn linker hiel. Bijna viel ik om van het verschieten, want het was het pleistertje, dat ik eerder, zogezegd was kwijt geraakt.

Het onschuldig doorzichtig pleistertje had haar dienst, meer dan bewezen en was bij deze goedgekeurd.

Even, heel even dacht ik, met dit pleistertje kan je iemand de mond snoeren en geen mens die het ziet.

 

 

 

Die morgen waren alle positieve elementen aanwezig voor een nog positievere opstart van de dag. En geloof mij, ik ben niet beter of minder verslaafd dan de gemiddelde medemens. Wij zijn verkocht en verknocht aan de “media”.

Het eerste wat ik ’s morgens doe, na het ochtendritueel op de badkamer, is het opstarten van de media. Eerst moet de muziek vrolijk galmen door het huis en tegelijkertijd start ik mijn computer op.

Maar dat laatste bracht mijn positie input van die ochtend aan het wankelen.

Bij het opstarten kwam er een duidelijk bericht: “Er is een fout opgetreden”.

Vanaf dat moment weigerde mijn elektronische encyclopedie elke verdere medewerking.

In het begin dacht ik: “Wij gaan dat varkentje even wassen en vragen een ‘herstelpunt’ aan. Daarmee ga je teug naar een datum waarop de computer nog optimaal meewerkte.

De keren dat ik heb moeten opstarten, kan ik niet meer tellen, en ook de verscheidene malen dat ik het herstelpunt heb ingegeven, lopen in de tientallen pogingen.

De laatste poging nam ¾ uur in beslag, toevallig de tijd die ik nodig had om mijn hond uit te laten.

Toen ik terug thuis kwam, was de chaos compleet, ik geraakte niet meer in de computer en moest er een specialist bijhalen, die mij aanraadde om niets meer te doen.

Ik schakelde een andere hulplijn in, want ik moest opnieuw contact hebben met de buitenwereld, met mijn laptop.

De werking ervan nam ook een tijd in beslag, omdat het toetsenbord verstoord was en ook geen internettoegang wilde. Dan begon dat ding ook weer te updaten en schakelde ik over naar mijn ‘smartphone’.

Bij het opstarten viel ook deze uit en reageerde niet meer. Na veel vijven en zessen kwam ik erachter dat de werking van het toestel geblokkeerd werd door het programma van ‘bluethoot’.

Maar de problemen waren nog niet de wereld uit, want een dag later kwam ik tot de vaststelling dat mijn geplande tv-opnames gewist werden door het uitvallen van de internetverbinding van de ‘digicorder.

Gelukkig moesten wij die avond naar een theatervoorstelling, en konden wij zonder contacten met de media gewoon kijken naar de opvoering.

Wij zagen dat het goed was en dronken achteraf, ontspannen een lekker alcoholisch drankje.

Maar thuis zat ondertussen, zonder dat wij het wisten, “den Duvel in het glas”.

Ondertussen zijn al mijn programma’s, mails en andere brol gelukkig teruggehaald, en was de oorzaak van de “bug” een riante update.

(Een bug is een fout in een computerprogramma of een website, waardoor het zijn functies niet (geheel) volgens specificaties vervult.)

 

 

 

 

 

Vandaag moesten wij onze pas aangekochte auto terug naar de garage brengen om een, bij de aankoop, besteld onderdeel te laten monteren.

Om 08u00 moesten wij ons stalen ros inleveren voor een drietal uren, de tijd die de montage van het onderdeel zou in beslag nemen.

Als vers gepensioneerd koppel is het niet evident om zo vroeg  uit de veren te komen en de dag te beginnen, dus besloten wij er een halve daguitstap van maken. Vanaf de garage, die net buiten de Grote Ring lag, begonnen wij aan een wandeling naar de vrijdagmarkt.

Het was lang geleden dat wij zo vroeg in de kille mistige ochtend samen gezellig naar de binnenstad wandelden. In mijn hoofd speelde een liedje van “Jacques Dutronc” – “Paris s’éveille”, een nummer dat hier wel op zijn plaats was, want wij zagen de stad langzaam wakker worden.

Bussen, tot de nok gevuld met mensen, reden af en aan, de jeugd fietste naar school en de rest van bevolking was onderweg naar het werk.

Na een kwartiertje doorstappen kwam de markt al in zicht, maar de gedachten en plannen die wij hadden, namen een andere wending. Wij hadden gedacht en gehoopt dat de markt al vanaf een uur of zeven zou opgebouwd worden. De helft van de marktkramers was nog bezig met het opbouwen van hun verkoopstandjes. Tussendoor slurpten ze aan een heerlijk ruikende warme kop koffie.

Wij maakten dus een snelle wandeling doorheen de wakker wordende markt en kwamen zo in de binnenstad terecht.

Het zonnetje brandde zich ondertussen krachtig tussen de mistlaag door, en de temperatuur ging langzaam de hoogte in.

Wij moesten nu een belangrijke beslissing nemen, bleven wij nog wachten tot iedereen zijn standje klaar had op de markt, of was er een alternatief?

Het was kwart voor negen en in de binnenstad was men de winkelstraten aan het vegen en de winkelruimtes klaar aan het maken voor de grote massa bezoekers.

Wij besloten dan maar terug naar huis te wandelen en later tegen de middag de auto te gaan afhalen.

Om 9u05 stond ik aan de voordeur al klaar met de hond aan de leiband. Ze had er geen idee van, hoeveel meter wij al in de benen hadden en dus vetrokken wij samen naar hondenwonderland.

Aanstaande dinsdag gaan mijn vrouw en ik opnieuw naar de markt, maar dan iets later op een schappelijk uur, als de stad wakker is.

 

 

 

Na  een maand bijna volledige stilte op dit schrijversblok, is de toneelperiode voor enkele maanden een feit. Tijdens die drukke periode ben je als bestuurslid en acteur 24 uur per dag bezig met de productie die door het publiek met een gemeend applaus werd onthaald.

Deze drukke periode was er mede de oorzaak van dat mijn vrouw haar kerstcadeau niet onder de Kerstboom terecht was gekomen. Raar toch als je zelf ‘de Kerstman’ bent, die ook al weinig tijd had in die winterperiode.

Vandaag na een aantal pogingen, kwam er eindelijk schot in de zaak en hadden wij een klein gaatje in onze agenda’s, die we hadden samen gelegd.

Na het zoeken van de gemeenschappelijke  deler aan vrije tijd, zijn wij onverwijld vertrokken naar de binnenstad.

Ik was blij, want ook de verjaardag van mijn vrouw stond voor de deur, en daardoor kon ik twee feestdagen tegelijkertijd activeren in mijn agenda.

Met een warme brandende bankkaart in de broekzak begon de zoektocht naar het juiste cadeau.

In een bekende lingeriewinkel hielden wij halt voor een professionele inkijk in de kleurige uitgestalde kleine kledingstukjes.

Ik zat erbij en keek er geïnteresseerd naar, want ik moest er tenslotte voor betalen en ermee leven, in een bepaalde zin dan. (doordenkertje).

Toen kogel door de kerk was, na een pasmarathon van een half uur, maakten de jury en het model de juiste keuze. De kredietkaart zorgde voor een perfecte betaling en beide partijen gingen blij de winkel uit, en namen terug plaats tussen de massa mensen in de winkelstraat.

Mijn vrouw wed niet op één paard en bezocht nog een tiental winkels, terwijl ik buiten bleef staan, op zoek naar een verhaaltje.

En plots gebeurde het, een mannelijke engel daalde uit de hemel af en sprak mij al lachend aan.

De jonge man vroeg mij of ik wist hoe laat was. Op dat eigenste moment, dat hij de vraag aan mij stelde, begonnen de kerkklokken te luiden en hoorde ik tegelijkertijd in de winkelstraat ook de kleine klokken van een juwelenwinkel het uur slaan.

Ik vond dit prachtig en moest ermee lachen terwijl de jongeman wachtte op mijn antwoord en blijkbaar het luiden van de klokken niet hoorde.

Ik zei: “Luister, dat is toch toevallig, je kunt het uur horen slaan”. Maar de jongeman begreep het toevallige gebeuren niet en keek mij verbaasd aan.

Om hem een plezier te doen haalde ik mijn smartphone uit mijn jas en liet hem het juiste uur zien.

“Dank u”, zei de jongeman, “ik heb mijn gsm vergeten”, en hij stapte onkreukbaar verder.

Ik was er wel zeker van, het was twee uur in de namiddag, en een droge keel maakte zich meester van mij.

Dartel, blij en goedgezind huppelde mijn vrouw de winkel uit en wij begaven ons naar een gezellig bruin cafeetje waar wij nog uren gezellig hebben verder gekeuveld.

Wij zaten bijna onder de kerkklokken van de kathedraal, en hebben vanaf dat moment geen enkel uur meer horen slaan.