Wim Reyskens

 

Na de zonnige ochtendwandeling met mijn hond keerde ik terug naar huis en liep de straat in waar ik woonde. Ik zag een oud vrouwtje, dat met haar zwaar beladen fiets in het midden van de straat wandelde. Aan het stuur van haar fiets hingen twee zware draagtassen nokvol gevuld met eetwaren. Op de koop toe vervoerde ze ook nog twee grote taarten op haar zadel.

Uit een appartement kwam een jonge man die haar richting uitwandelde. Het begin van het gesprek tussen de jonge man en het vrouwtje kon ik niet horen omdat ik nog te ver van hun verwijderd was.

Toen ik eenmaal ter hoogte van de twee passeerde kon ik een deel van het gesprek opvangen. De jongeling wou het vrouwtje helpen om haar gekochte waren thuis te brengen. Hij stelde haar voor om even te wachten, zijn auto stond een straat verder geparkeerd. Hij wou zijn auto gaan halen en de aangekochte eetwaren van het vrouwtje inladen en thuis bezorgen op het adres waar ze woonde.

Ik hoorde haar duidelijk zeggen, dat het vriendelijk was, maar dat hij die moeite niet moest doen. Maar de jonge man bleef aandringen, en opeens veranderde het onderwerp van het gesprek.

Het vrouwtje vertelde voluit dat ze vier jaar had gezorgd voor haar demente man. Ze bleven staan en het gesprek ging verder. Ik kon het niet meer volgen omdat ik bijna thuis was en met mijn hond naar binnen moest gaan.

Toen mijn hond terug in de woning was, keek ik nog eens over mijn schouder  in de richting van het pratende koppel. Uiteindelijk zag ik de jongeling met de twee taarten in zijn handen een steegje ingaan, gevolgd door het oud vrouwtje met de fiets.

Het gaf mij een goed gevoel, maar anderzijds had ik toch ook enkele bedenkingen.

Voor wie had het vrouwtje zoveel inkopen gedaan? Had zij kinderen? Waren die zo druk bezig met zichzelf, hun kinderen en konden zij hun moeder voor één keer niet helpen met de inkopen. Die eetwaren had ze zeker niet voor zichzelf alleen gekocht.

Straks zit de familie wellicht aan een feestelijke tafel, waar het vrouwtje voor heeft gezorgd.

Dit gebeuren deed mij terugdenken aan mijn jeugd. Wij moesten af en toe ook een goede daad doen bij de jeugdbeweging om een lintje bij te krijgen. En hoe jong wij ook waren, iemand helpen gaf ons toen ook een goed gevoel.

Vandaag is iedereen in deze drukke wereld te veel bezig met zichzelf en het afklokken van alles wat ze doen om hun dag ingevuld te krijgen.

Hierdoor groeit de eenzaamheid en zitten veel mensen te wachten op hulp, die er niet altijd komt.

Het tafereeltje tussen het oude vrouwtje en de jonge man zal even bij mij blijven hangen. Het gaf mij een warm gevoel dat door velen van ons mag opgevolgd worden.

Voor mij was dit een uitzonderlijk mooi begin van de dag.

Vandaag wordt er van iedereen, die op welke manier dan ook gekoppeld is aan een partner, verwacht om deel te nemen aan het commerciële feest. Anders hoor je er niet bij en krijg je opmerkingen of kwade gezichten. Versta mij niet verkeerd, voor mij is het bijna elke dag ‘lievekesdag’, en iedereen is vrij om een persoonlijke serenade te geven over zijn of haar liefde.

Maar het wordt de laatste jaren zo uitgemolken zodat je er zelfs in de media niet kunt naast kijken. Honderd reclameboodschappen worden bewust op ons netvlies gebrandmerkt, zodat wij automatisch gaan handelen en deelnemen aan de verheerlijking van de hartendief.

Maar hoe begon het allemaal?

Op 14 februari 496 riep Paus Gelasius die dag uit tot de dag van de Heilige Valentijn. In de tijd van Paus Gelsius was er echter geen enkel biografisch gegeven over hem bekend. Sint-Valentijn werd genoemd als iemand “die terecht door mensen wordt vereerd, maar wiens daden slechts aan God bekend zijn”

Volgens een andere legende kwam een jong paar bij bisschop Valentijn met het verzoek hen te trouwen. De man was een Heidense soldaat, de vrouw een Christen. Valentijn vond de liefde zwaarder wegen dan de wetten van de keizer, en huwde het stel.

Al gauw kwamen er meer paren met hetzelfde verzoek.

Valentijn werd gearresteerd en in de gevangenis opgesloten. Daar kreeg hij een laatste verzoek van een cipier om zijn blinde dochter te genezen.

Keizer Claudius voelde zich beledigd door de handelingen van Valentijn en liet hem uiteindelijk onthoofden. Het zou op 14 februari gebeurd zijn, maar over het juiste jaartal het was is nog veel onduidelijkheid.

Na  Valentijns terechtstelling ontving het blinde meisje een klein briefje van Valentijn, waaruit een gele bloem viel (als mensen hem om raad vroegen gaf hij hen een bloem, vandaar de bloemengroet op Valentijnsdag). Op het briefje stond ‘Van Valentinus’ en direct kon het meisje weer zien.

En dan is er natuurlijk nog ‘Cupido’

Cupido of Amor is in de Romeinse mythologie de goddelijke, eeuwig jonge zoon van Venus, de Godin van de liefde. Cupido is in het bezit van twee soorten pijlen, één om mensen verliefd te maken, een mooie scherpe pijl met een gouden punt, en een andere pijl om mensen die elkaar haten, een pijl met een stompe punt en een loden schacht. In verschillende mythes haalt hij er wel eens grappen mee uit. (Bron Wikipedia)

 Vandaag zie je de gevolgen van de grappen van Cupido, die als het ware iedereen in een kluwen houdt. Liefde is een lied van alle dagen, en alle dagen van de week.

Het mag extra in de rode verf gezet worden, om velen eraan te herinneren dat liefde iets is tussen twee personen. Iets wat moet blijven groeien, en niet alleen uitstraling geeft op deze Valentijnsdag. Bewandel de tederheid vandaag en geniet allen met volle teugen.

Draag ook de andere (eenzame) mensen vandaag een ‘goed hart’ toe.

 

 

 

Deze morgen kwam ik op het pleintje een andere dierenvriend tegen met zijn hond. Hij is gekend in onze wijk omdat hij rondwandelt met zijn hond die altijd losloopt. Het is een lieve hond en doet zeker niemand kwaad. Integendeel, hij begroet iedere andere hond en baasje en het is de enigste reu waar mijn teefje het kan mee vinden.

Ik liet mijn hond los in het hondentoilet en liep op het baasje en zijn hond af voor een gesprek. Verder dan een begroeting kwam het echter niet in eerste instantie.

Er kwam een agent afgewandeld, die ons vriendelijk begroette vanop een paar meter afstand. Mijn hond, die nog in de hondenweide zat begroette de agent op haar eigen manier met geblaf en gegrom.

Ik grapte tegen de agent:” Dat zou nog een goede politiehond zijn”. De agent lachte even en stapte resoluut op ons af, waardoor ik wist dat hij niet kwam voor een gewoon gesprek. Hij vroeg aan mijn vriend op de bank of hij zo goed wou zijn om zijn hond aan de leiband te klikken. De man viel bijna van de bank van het verschieten en antwoordde dat zijn hond al jaren meewandelde zonder leiband en er nog nooit iets was gebeurd.

De agent hield vol, dat hij zijn hond moest aanriemen omdat er klachten waren gekomen van mensen.

Toen puntje bij paaltje kwam, werd het duidelijk dat het een klacht was van omwonenden van het pleintje. “als je op het pleintje komt, zorg er dan voor dat uw hond aan de leiband zit. Buiten het pleintje, doe je wat je wil”.

Ik wou er even een ander belangrijk onderwerp tussen gooien, nu ik toch de kans had. ‘Er gebeuren hier veel ergere zaken op en rond het pleintje die nooit geregistreerd worden’, probeerde ik. Het antwoord wist ik eigenlijk al voordat ik de vraag stelde. “Dat doet nu niets ter zaken meneer, ik ben hier alleen om een klacht van de buren af te handelen. Ik ga hier niets van noteren en laat het bij een verwittiging blijven”, zei de agent vriendelijk en liep met stevige tred, zoals alleen agenten dat kunnen, naar zijn voertuig.

Met  beide honden aan de leiband wandelden de hondenbaasjes nog even over het pleintje. Nog voor ik afscheid nam had mijn collega zijn hond alweer losgemaakt en liepen ze samen het pleintje af, de omliggende straten in.

Mijn hond treuzelde nog wat op een stukje gras, want er moest nog een lading gelost worden. Baasje ruimde alles op zoals het beschreven staat in de wet.

Tja, de wet is de wet en de arm der wet is lang.

 

 

 

Het was droog buiten, na de zondvloed van gisteren en er kwam zelfs even een zonnetje piepen vanachter de grijze wolken die uitdagend voorbij dreven. Mijn hond voelde ook een beetje lente, want ze was er mij al van het begin van de namiddag op attent aan het maken dat ze wou gaan wandelen. Ik heb dan maar toegegeven en ben een paar uur voor het normale wandeltijdstip vertrokken.

Nu, ik moet toegeven dat ik er ook wel zin in had. Vandaag zou ik opnieuw mijn grotere ronde proberen te wandelen, na problemen met de rug en heup. Het was eigenlijk ook een test of de medicatie en oefeningen een positieve omwenteling hadden teweeg gebracht in mijn sportief lichaam. (hum, hum)

Het ging goed en dus kon ik weer langzaam mijn wandelroute, beetje voor beetje, uitbreiden.

Halverwege de Vredestraat is er een verbindingsweg die via een plein met speeltuigen voor de kinderen en een hondenweide, aansluiting geeft naar de Runkstersteenweg. Vanaf het wandelpad zag ik veel rook en vlammen. Ik dacht meteen dat ze begonnen waren met het afbreken van de oude lokalen van de Chiro, die al jaren leegstonden.

Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat dit zeker niet het geval was. Ik zag een man over een grote stapel boeken en papier een brandbare vloeistof gieten, waardoor de vlammen hoog opwakkerden. Er kwam een zwarte dikke rookpluim vrij, waar wij moesten langs wandelen. Gevaarlijk en ongelooflijk stom is dit, dacht ik en ik wou vragen wat daar de bedoeling van was, maar besloot gewoon te zwijgen om geen overbodige woordenwisseling uit te lokken.

Je moet het maar durven in tijden dat de nieuwsberichten in kranten, magazines en digitale sites  al weken bol staan van informatie over klimaatopwarming, spijbelaars en uitwisselen van regeringsverantwoordelijken.

De rook waaide sierlijk met de wind mee naar de appartementenblokken die iets verderop stonden. Ook mijn hond en ik moesten er passeren en kregen de volle lading rook over ons.

Ik voelde mij als een gerookte hesp die uit een rookkast werd gehaald om te verkopen. Ik was al bijna op de Runkstersteenweg toen ik nog eens omkeek, en de man nog rommel zag verslepen naar zijn illegaal kampvuur. De man woonde aan de rand van de wandelweg en volgens mij was hij zijn hele inboedel aan het opstoken.

Ik stelde mij verder geen vragen en wandelde terug naar huis.

Gelukkig kregen wij nog een plensbui over ons die de brandgeur in mijn kleren een beetje verdreef.

Je maakt dan al een wandeling om je longen vol zuivere zuurstof te pompen.

Die man speelde met vuur, ik hoop dat hij achteraf nog een lelijke pijp zal roken.

 

Deze morgen werden wij abrupt uit onze droom gewipt. Mijn vrouw en ik gaan nog al eens laat slapen en durven dan ‘s morgens wat later opstaan. Alleen onze huisdieren halen ons, vanwege hun stipte tijdinstelling, uit het bed van de honger of gewoonte.

Als de telefoon afgaat, verzorgt mijn hond een blafconcert zodat wij wakker worden. Vroeger toen mijn vrouw nog werkte, belde ze iedere dag naar mij, om mij te vertellen wanneer zijn zou thuiskomen. Ik zorgde er dan voor dat er een acht gangenmenu op tafel stond. Mijn hond had dat ook snel in de gaten dat het mijn vrouw was die belde en al snel begon ze telkens te huilen. Ze werd dan heel nerveus en keek door het raam naar buiten of haar bazin nog niet in aantocht was.

Het gebeurde ook al eens dat heel vroeg in de morgen de telefoon afging en ik in zeven haasten naar beneden rende om tijdig de telefoon op te nemen. Meestal was het zo’n telefoonnummer dat op de lijst van oplichters staat.

Deze morgen gaf mijn hond haar eerste concert, en wij bleven rustig verder dommelen. De tweede keer werd ik al wat ongeruster, want er kon ook iets gebeurd zijn in familieverband. En toch liet ik mijn hond haar liedje zingen en draaide mij nog om in mijn bed.

Na de derde beltoon en huilconcert van mijn hond werd ik toch ongerust en liep naar beneden zonder ook maar één trede van de trap te raken, snel dus.

Natuurlijk stopte het rinkelen toen ik wou opnemen, maar ik kon zien dat het een goede vriendin van ons was die had gebeld, door de nummerherkenning.

Nog voor ik haar kon terug bellen rinkelde het kleinood opnieuw en gaf mijn hond uitgeput haar gehuil op.

Onze vriendin is een specialiste in alles wat met Griekenland te maken heeft. Ik voelde dat er slecht nieuws in de lucht hing en luisterde aandachtig naar haar relaas. De Duitse vliegmaatschappij ‘Germania’ was failliet, dat wist ze van vrienden die al hun geld van de vluchten die ze hadden geboekt kwijt waren.

Omdat wij onze volgende reis ook maanden geleden hadden geboekt, incluis de vluchten met ‘Germania’, een voorschot hadden betaald, kon het zijn dat ook wij problemen kunnen krijgen door het faillissement .

Nog geen vijf minuten later was mijn bezorgde mail al vertrokken naar ons reisbureau in Duitsland. Niet dat ik op hete eieren zat, maar ik weet graag op voorhand dat alles in orde is.

Weer vijf minuten later ontving ik een mailtje terug van het “Reisebüro”. ‘Janine’, mijn contactpersoon stelde mij gerust dat er naar een oplossing werd gezocht en wij nog even geduld moesten hebben.

Voor een stukje was ik gerustgesteld en wacht nu de volgende evolutie in mijn dossier af.

Gelukkig heb ik overal ter wereld vriendinnen in overvloed, en een goed gevoel, omdat mijn alarm goed heeft gewerkt.

Alweer vijf minuten later heb ik mijn alarm ‘geüpgraded’ met een stevige wandeling.

 

 

Vandaag is het gedichtendag,

nog een geluk dat ik het net nog op de media las.

 

Het is mooi als iedereen zijn gevoelens in een tekst kan omtoveren,

maar weet dat daden  meer zeggen dan woorden

 

Laat uw hart gloeien en schrijf je gemoedsbewegingen neer,

zo krijg je geen burn out of hartzeer meer.

 

Laat mensen zien dat je ze graag ziet,  

doe leuke dingen samen, het voorkomt verdriet.

 

Leef elke dag een beetje alsof het je laatste is,

sluit mensen die je lief hebt diep in je hart, ook degenen die je het meest mist

 

Profiteer in de mate van het mogelijke van de geneugten des levens,

met een positieve kijk op de wereld vermijdt je alle negatieve gegevens.

 

Het is altijd leuk om even je hoofd leeg te maken,

zo zal je beslist nooit in verwarring geraken.

 

Het is de laatste dag van de maand januari,

haast je dus maar voor de laatste wens aan nonkel Harry

 

Ik ben bijna aan het einde van de regel,

En gelukkig behoeft dit tekstje geen zegel

 

Het maakt niet uit, wie of wat je bent en waar je zit,

hopelijk ben ik geslaagd in mijn opzet en krijg je meer pit.

 

Door het lezen van mijn tekst krijg je misschien een warm gevoel,

En dat was juist de bedoeling en ben ik geslaagd in mijn doel.

 

 

 

Ik dacht, ik sta vandaag heel vroeg op om een berg sneeuw op het trottoir te verwijderen. Maar groot was de verbijstering dat er nog geen één voorspeld sneeuwvlokje was gevallen. Gisterenavond waren die voorspellingen toch duidelijk, tot 10 centimeter sneeuw, het verkeer in de knoop en ‘code oranje’.

Pas op, in dit land moet je er rekening mee houden dat het tij snel kan keren.

Mijn hond wist al hoe laat het was en stond mij vrolijk kwispelend op te wachten. Ik trok mijn wandelschoenen aan en vertrok met mijn viervoeter de wijde wereld in. Ik zag dat alle straten en stoepen vol ruwe zoutkorrels lagen. Bij de strooidiensten zullen ze  gedacht hebben, sneeuw of geen sneeuw, strooien zullen wij. Ze krijgen veel kritiek omdat ze te laat strooien, maar ze kunnen natuurlijk niet overal tegelijk zijn. Er moet toch iemand beslist hebben: “Wij zullen nu eens preventief strooien voordat ‘Jezeke zijn beddeken uitschudt’, en iedereen tevreden is”.

In de verte zag ik dat de temperatuur op het pleintje nog steeds 84°C bleek te zijn. Aan de hondenweide stond een lichte vracht van de stadsdiensten, en met drie man waren ze, de door “De Sigaar” gesprokkelde takken, aan het opruimen. “De Sigaar” zelf was nergens te bespeuren. Misschien zat hij ergens verdoken achter een gordijn de werkzaamheden op de voet te volgen vanuit zijn appartement.

Ik wenste de mannen van het hard labeur een goede morgen en stak het pleintje over, zodat ze niet konden zien waar mijn hond nu incognito haar gevoeg zou gaan doen. Maar zij sloeg elk beschikbaar stukje groen van het perkje over en daardoor moest ik niets oprapen. Maar mijn viervoetige snuffelmachine trok mij in alle bochten en hoeken doorheen het pleintje.

Iedereen die mijn pad kruiste praatte over het weer. “Wij hebben weeral geluk dat wij gespaard zijn gebleven van de sneeuw, maar wat niet is kan nog komen. Het is koud hé, meneer”. Meneer knikte dan bevestigend  en zei dat het toch typische winterverschijnselen waren, en dat wij ook ons deel zouden krijgen.

Na ieder gesprek trok ik mijn hond weer een paar meter verder, en ik hoopte in de voormiddag nog thuis te geraken voor de sneeuwlawines alles in war gingen sturen.

Mijn hond staat nu voor het raam aan de straatkant in de sofa en ik kijk regelmatig langs achter naar buiten.

Wij tellen de schaarse sneeuwvlokjes  die toch plaatselijk durven naar beneden te dwarrelen. Er hangt iets in de lucht dat er vandaag nog gaat uitvallen.

 

 

 

De laatste maanden gebeurde er eigenlijk niets nieuw meer op het pleintje. Alleen kleine menselijke ergernissen die al jaren blijven duren zoals: Sluikstorten, fout parkeren en tegen de verboden richting in rijden.

Maar vandaag was het pleintje eensklaps beroemd. Een beetje toch.

Ik was al een paar meter met mijn hond op het pleintje en wandelde richting de hondenweide, toen er plots een auto voor mijn neus het pleintje afreed. Niets bijzonder natuurlijk, maar ik herkende dadelijk de man aan passagierszijde.

Zeker was ik niet, maar het gelaat leek een spiegelbeeld van Stijn Coninx, de Belgische filmregisseur van een paar kaskrakers:  Hector, Koko Flanel, Daens heel wat andere films en televisieseries.

Dat ook zo’n man recht heeft op vrije tijd leek mij nu wel duidelijk, maar toch was ik nog niet zeker dat hij het was.

De bevestiging kreeg ik toen ik op de achterruit een grote sticker zag van : “Niet schieten”, zijn laatste film over ‘De Bende Van Nijvel’. Naast de reclame van zijn laatste film pronkte ook de “L” van leerling chauffeur.

De auto reed nog eens rond het pleintje en oefende nog een paar keer parkeer- en invoegmanoeuvres.

Ik vond het al een beetje raar dat hij hier rijlessen kwam geven aan zijn zoon of kleinzoon, terwijl hijzelf geboren is in Neerpelt. Hij woont nu wel in Zonhoven en ook zijn vrouw is afkomstig uit Zolder. Echte Limburgers dus.

Runkst heeft “Het” al jaren, iedere rijschool komt in onze wijk rijles geven.

Ik wandelde fier het pleintje af en zag aan de krantenwinkel een chauffeur zijn Mercedes dubbel parkeren. Achter deze wagen stopte een klein rood autootje met een vrouw op hoge leeftijd aan het stuur. Zij wou reglementair parkeren maar kon dat niet omdat de Mercedes haar parkeerplaats een beetje versperde. De kleine man stapte uit zijn Duitse wagen stak de armen in de lucht en ik hoorde hem in zijn beste Nederlands tegen de vrouw roepen.

“Maar gij hebde toch die plaats genoeg, gij moedde zo en zo rijd.” Hij vloekte nog wat in een Arabisch dialect en bekeek mij. Ik wou mij nog moeien in zijn uitbarsting, omdat de vrouw in haar recht was en hij dacht dat de Belgische verkeerswetten niet op hem van toepassing waren.

Mijn hond en ik waren al de hoek rond en hoorden de man nog steeds zijn tirade afsteken.

Even, heel even dacht ik: “Niet schieten”, en wandelde blijgezind verder de dag in.

 

 

Het was een regenachtige maandagmorgen, en ik dacht, hoe ga ik vandaag mijn vrije tijd invullen. Ik keek in mijn agenda en zag dat ik om 11u10 een afspraak had met Dr. Specialist Fysische geneeskunde en revalidatie.

Het regende oude wijven en mijn hond bekeek mij met van die onschuldige vragende en smekende ogen, waarom zijn nog niet had mogen wandelen.

De uitleg daarvoor is heel simpel, dat beestje houdt niet van regen, en ik wachtte tot het zou minderen. Maar dat gebeurde niet waardoor zij op de wandelwachtlijst stond.

Voor mij was er geen reden of voorwendsel om de regen niet te doorkruisen.

Ik sprong goed gekleed en waterdicht van “de regen in drop” en begaf mij naar de specialist.

Gelukkig was het niet ver, maar ik arriveerde er toch druipnat en zette mij neer in de wachtzaal.

Lang moest ik niet wachten en werd goedlachs binnengeroepen. Ik sukkel al jaren met de rug en de heup en de laatste ingrepen in de pijnkliniek hadden geen neveneffect, dus moest ik van vooraf aan terug beginnen.

Ik werd in alle mogelijk lichaamsposities gerold en bewerkt en moest getrouw vertellen wat ik de laatste maanden had moeten ondergaan.

Hij wou eerst nog iets uitproberen en plofte, met mijn goedkeuring uiteraard, een spuit met cortisone in mijn heup. Ik voelde een schokgolf tot in mijn tenen, dus dat zit goed dacht ik. Het is nog tien dagen wachten vooraleer het spul (hopelijk) zijn werk gaat doen.

Cortisone of cortison maakt ons klaar om te vechten of te vluchten. Toegediend als medicijn kan het de levenskwaliteit sterk verhogen en zelfs levensreddend zijn, maar te veel kan ook schaden……

Wij maakten nog een paar afspraken en namen hartelijk afscheid.

Onmeedogenloos viel de regen buiten met bakken uit de hemel, die door haar overheersende grijze tint, een donkere dag inkleurde.

De regen kon mij niet veel schelen, de wandelkwaliteit daarentegen wel, omdat ik wist dat er thuis nog iemand voor het raam zat te wachten, die haar ochtendwandeling nog moest doen. Zo gezegd, zo gebeurd, tien minuten later dropen wij zeiknat van de regen tijdens de wandeling.

Toch keerden wij tevreden terug naar huis. Mijn hond had haar pakje gedropt op klein stukje gras dat niet in een waterplas was veranderd.

En ik, ik was blij dat ik de goede raad van de dokter ‘niet in de wind had geslagen’, en was blijven bewegen………

Ik moest om 8u30 stipt in het ziekenhuis zijn voor een scan van mijn lymfeklieren in mijn benen. De specialist had mij verteld dat het een hele voormiddag in beslag zou nemen, en niets was minder waar.
De vorige keren kreeg ik een nucleaire inspuiting en moest dan verplicht een uur of twee gaan wandelen vooraleer ik onder scanner mocht.
Dus dacht ik dat het vandaag niet anders zou zijn, en dus ging mijn vrouw ook ‘even’ mee naar de wachtzaal.
Ik werd naar binnen geroepen en kreeg toen te horen dat de metingen die vooraf gingen een uur zouden duren. Dit keer kreeg ik geen inspuiting in mijn arm, maar tussen de dikke tenen. ‘Hallo’,bij het horen van deze uitleg telde ik bewust mijn tenen en het resultaat daarvan was gelukkig maar twee, evenredig met het aantal inspuitingen van het radioactief spul.
Ik dacht dat het een marteling ging zijn, omdat ik niets aan mijn voeten en tenen kan verdragen, maar eerlijk gezegd viel het mee en voelde ik bijna niets van de inspuitingen.
Dan werd de scanner in gang gezet en deze zou in 45 minuten een scan uitvoeren van mijn bekken tot aan mijn ingespoten tenen.
Voordat ik in een netelige positie stil moest blijven liggen vroeg ik aan de geneeskundige om mijn vrouw te verwittigen, die zat de wachtzaal te wachten op mij met het gedacht dat het maar een paar minuten zou duren.
Zij mocht ook plaats nemen in de ruimte en mocht mij om de vijf minuten verwittigen, zodat ik even de voeten mocht bewegen.
Zelf kon ik de beelden en het aftellen volgen op een scherm. Ik zag een soort van sterrenstelsel dat mijn bekken moest voorstellen en de verspreiding van het ingespoten vocht.
Na krampen in mijn gewrichten van het stilliggen, ging na 45 minuten de gong en ik slaakte een zucht van verlichting. Maar daarna werden er nog een vijftal opnames gemaakt voor de ‘Captain on the bridge’ kwam en het apparaat definitief stopte.
Ik mocht de ‘Enterprise’ uit Startrek verlaten voor een maanwandeling van een uur. Dit was het moment om samen met mijn vrouw een ontbijtje te nemen tegenover het ziekenhuis.
Lang duurde deze gezelligheid echter niet, want ik moest op tijd terug zijn voor de laatste opnames onder een andere scanner.
Na een vijftal posities,die een kwartiertje in beslag namen, mocht ik deze tijdsmachine verlaten.
Ik denk dat ze mij nu toch van binnen en vanbuiten kennen, maar toch moet ik nog een weekje wachten op de resultaten.
Eigenlijk was het een gezellig, niet vooraf gepland, uitstapje met mijn vrouw.
Hopelijk wordt deze halve dag ‘fun’ ook volledig terugbetaald door het ziekenfonds. De onkosten van het ontbijt, € 20, en het ticket van de parking, € 6, waren wel voor eigen rekening.
Maar deze voormiddag bracht ons weer wat dichter bij elkaar.
“Beam me up, Scotty?”