Wim Reyskens

Enkele weken geleden heb ik jullie al verteld dat onze gestreepte tijger de trapleuning had gestript. Met schuurpapier, een beetje grondlaag verf en de originele kleur van afwerking was het euvel geklasseerd en snel vergeten.

Maar deze nacht ging het weer grondig fout. Ik zat juist in een lekkere droomfase toen ik weer een tokkelend geluid hoorde dat van beneden kwam.

Ik keek eerst op mijn digitale wekker om te kijken hoe laat het was en moest daarna met mijn polshorloge verifiëren of dat het juiste uur was. Het was wel degelijk 03:14 uur en mijn wekker had haar toeren nog niet gehad.

Ik wipte uit het bed, knipte het licht aan en begaf mij naar beneden. Onder aan de trap stond mijn hond te hijgen als een bezetene en haar ogen stonden paraplu. We liepen naar de woonkamer waar ik mijn hond terug rustig kon krijgen, maar ze kon niet vertellen wat er gaande was. Ondertussen was ook de kat bij mij gekomen en stond ik dus mijn twee huisdieren liefdevol te strelen.

Na een minuut of tien hield ik het voor bekeken en liep naar de trap. ik zag dat er weer beschadigingen waren op de sponnen van de trap. Ik knipte de overbodige lichten uit en liep met een zucht terug naar boven om weer in mijn droom te springen. De poes vergezelde mij en de hond bleef beneden beteuterd voor het poortje aan de trap zitten.

Ik kroop terug in bed terwijl de kat op de vensterbank het nachtelijke stilleven van buiten gadesloeg.

Geen vijf minuten later werd er opnieuw op de trap gebonkt en dat herhaalde zich nog een paar keer. Na de derde keer hoorde ik de kat duidelijk van de vensterbank springen, dus eigenaardig genoeg kon zij het niet geweest zijn. Wij hadden haar dus al ten onrechte veroordeeld voor de eerdere schade. Gelukkig had ze dat toen niet begrepen en leefde gewoon verder in haar eigen stijl. Nu viel alle verdenking natuurlijk op mijn hond, wie anders. De beschadigingen leken identiek aan de vorige, alleen waren ze nu op andere plaatsen aangebracht.

Deze morgen was alles normaal, zoals altijd, toen ik opstond en werd begroet door de huisdieren. Maar de vragen bleven door mijn hoofd spoken: “Wie en waarom?” Was het de stormwind geweest, die de nacht vergezelde en alles rammelen deed en de beesten had opgejaagd. Was er de vorige keer misschien ook iets waarvan ze geschrokken waren en ons wilden verwittigen? Volgens de buren  loopt er soms ’s nachts iets over de daken. Zij denken aan een marter die met volle lompe treden over de platte daken loopt. In onze straat is er al meerdere keren een marter gesignaleerd.

We zullen het misschien nooit weten want ik ben geen hond- of kattenfluisteraar en kan het hun dus niet vragen.

Ik ga nu wel nog even wachten met in de potten verf te roeren en de volgende nachten zal ik paraat blijven in de loopgraven, om snel te kunnen ingrijpen als het weer gebeurt. Het leven is niet altijd even gemakkelijk.

Ook in 2021 kon ik er niet aan ontsnappen, omdat de afspraak al een jaar op voorhand was ingepland in mijn nieuwe digitale agenda. Die ochtend was gezelligheid ver te zoeken, alleen de begroeting van mijn hond en kat gaven mij een leuke boost om positief aan de grijze dag te beginnen. Buiten leek het herfst in het midden van de winter. Regen kletterde tegen de ruiten en windstoten bliezen het karton, dat buiten stond om opgehaald te worden door de stadsdiensten,  in een nieuwe zweefroute door de straten.

Gelukkig bracht mijn lieve, altijd klaarstaande wederhelft mij tot aan het ziekenhuis, waar ik nog een hele weg te voet moest afleggen tot in de coronatent aan de ingang.

Het was 09:30 en ik had nog een kwartiertje om mijn handen te ontsmetten, mijn mondmasker te verversen, mij aan te melden aan de digitale kiosk, om dan tenslotte mijn weg te zoeken naar de juiste wachtzaal.

In de onthaaltent zat een veiligheidsagent die controleerde of je niet te vroeg was. Voor mij stond een vrouw op leeftijd, die zo zenuwachtig was dat ze niet hoorde dat de man achter het beveiligde loket haar tot driemaal toe vroeg, om hoe laat ze een afspraak had en met wie. Uiteindelijk moest de man, gescheiden van de vrouw door plexiglas, hard schreeuwen zodat de vrouw nog meer schrik kreeg.

Ik had nog 14 minuten tot aan mijn afspraak en ruilde mijn eigen mondmasker in voor een vers reglementair ziekenhuismasker. Bij mij verliep alles vlot, alleen had ik het mondmasker het ondersteboven aan en zag ik niets meer door mijn bedwelmde brilglazen. Gelukkig viel ik binnen in de armen van een verpleegster die mij lieflijk begeleidde naar de meldkiosk.

Even later zat ik in de wachtzaal en meteen viel mij het deurenspel op en de zoektocht van het verplegend personeel naar patiënten, die er nog niet waren of een half uur te laat op de afspraak binnen kwamen. Een verpleegster verloor even haar geduld, toen de laatkomers ook nog wilden voorkruipen tot bij de specialist Neurologie. Het is begrijpelijk dat sommige mensen, na al die moeilijke maanden, op hun tandvlees zitten. Het leek soms op het spel “Mens erger je niet”.

Voor het eerst viel mij een wegwijzer op, die ik nog nooit had gezien. “Pfizer rechtdoor” in dezelfde gang. Op het einde van de gang zag ik twee techniekers stroomkabels trekken in het plafond. Waarschijnlijk voor de diepvriezers die moeten dienen om het vaccin te bewaren.

Opeens weerklonk mijn naam in de gangen en ik werd bij de specialist vasculaire heelkunde binnengeroepen, voor mijn jaarlijkse controle.

Ik grapte: “broek, schoenen en kousen uit, behalve het mondmasker”.

De specialiste lachte en ik mocht het strafbankje op voor een echo van mijn adernetwerk in de benen.

Alles zag er goed uit op een paar verkeersopstoppingen na, aan de buitenkant van mijn linkerbeen. Binnen de tien minuten, was het onderzoek een feit, had ik een nieuwe afspraak voor binnen een paar weken op zak en de consultatie betaald.

Ik wandelde naar buiten en kon niet anders dan mij tussen massa’s mensen wringen die in lange rijen stonden aan te schuiven, aan de parkeerautomaten en aan de ingang van het ziekenhuis.

Mijn chauffeur bracht mij veilig en droog terug thuis en het gewone leven kon verder gaan.

Thuis kwispelde mijn hond vriendelijk en nog voor ik mijn jas kon uitdoen, leidde zij mij tot aan haar leiband voor een wandeling door de regen. Ik had nog een hele dag voor mij en ik had er zin in. Het was een beetje afwisseling in het dagelijkse Coronaleven.

Mijn vrouw en ik leven ieder in onze eigen infrastructuur, onder één dak en in onze bubbel. Mijn muziek- en schrijfruimte bevindt zich op wandelafstand van de keuken. Dus de kans dat wij elkaar een paar keer per dag tegenkomen is zeer groot.

Gisterenavond was ik muziek aan het beluisteren terwijl mijn vrouw bezig was met haar eigen kookprogramma.

Opeens hoorde ik haar hardop praten en vroeg wat er aan de hand was.

Om haar beter te kunnen verstaan, de dampkap stond te luidruchtig te zuigen, veerde ik recht en ging ter plaatse kijken wat er scheelde.

Mijn vrouw wees naar een zwarte ronde deksel die op het kookeiland lag. “Ik weet niet vanwaar die opeens komt?”, zei ze twijfelachtig en je kon de verbazing in haar ogen aflezen. Tja, ik wist ook niet zo direct een antwoord op deze geheimzinnige verschijning.

Ik nam het ding voorzichtig op en rook eraan met mijn speurneus, maar ook dat leverde geen duidelijk antwoord op.

“Dat ding moet in het wagentje van de supermarkt gelegen hebben en dan in mijn boodschappentas terecht gekomen zijn”, probeerde mijn vrouw nog.

Maar ik vond de oplossing toen ik eens rondkeek in de keuken, op zoek naar voorwerpen, waarop dat dekseltje kon passen. Het was het dekseltje van het waterreservoir van onze koffiezetmachine. Tja, mannen zijn nu eenmaal grotere speurneuzen dan vrouwen.

De puzzel was bijna af en mijn vrouw plaatste het dekseltje terug op de machine. Alleen bleef de vraag, hoe dat dekseltje op het aanrecht was terecht gekomen? De ondervraging was pas goed begonnen of de antwoorden kwamen snel aan het licht.

Mijn geliefde ‘huiskok’ had het vlees, biefstuk, uit de koelkast gehaald om voor het bakken te chambreren of op kamertemperatuur te laten komen. Ze had het vlees dat verpakt was in een folie met bakje boven op de koffiezetmachine gelegd, zodat de kat er niet zomaar aan kon komen.

Daarna had ze het vlees opgenomen en op het aanrecht gelegd om te bakken. En het dekseltje reisde verdoken mee.

Hoe groot was de kans nu geweest, dat mijn vrouw het dekseltje zonder meer had weggegooid en dan had niemand ooit geweten waarom er geen deksel meer op de koffiezetmachine zat.

Gelukkig schuilt er achter iedere pientere vrouw een verstandelijke man om onverwachte problemen op te lossen.

Wat natuurlijk ook een rol speelt, is het feit dat wij al te lang samen binnen zitten vanwege de coronamaatregelen en dat doet rare dingen met een mens.

“Mijn biefstuk ‘blue’ gebakken, meisje. En voor u achteraf een koffie, zeker?

Twee jaar geleden heb ik mij zo’n ‘digitale projectieradiowekker’ aangeschaft, omdat mijn vrouw graag weet op welk uur ze zich omdraait tijdens haar nachtrust in bed. Het is natuurlijk ook leuk als je ’s morgens met slaapogen kan zien hoe laat het is en hoelang je nog kan genieten van je horizontale houding. Gelukkig was er ook een handleiding bij voor de instellingen en bediening. Je moet natuurlijk gestudeerd hebben voor je kan beginnen met het ontcijferen van de begeleidende teksten en tekeningen bij de basisfuncties.

Alles liep van een leien dakje en wij genoten met onze ogen dicht van de mooie rode cijfers die ’s nachts geprojecteerd werden op de muur.

Maar de laatste weken was er toch een behoorlijke kink in de kabel gekomen. We stonden ’s morgens op, op het digitale geprojecteerde uur en merkten dat de cijfers een ander uur aangaven dan het in werkelijkheid was op onze andere klokken op de benedenverdieping. Er bleek een klein verschil van drie kwartier te zijn tussen onze ‘digitale Projectieradiowekker’. Bij het slapengaan stelde ik elke keer opnieuw het juiste uur in en stond ’s morgens toch weer vroeger op omdat het driekwartier later was op “digitale haan”.

Er is niets zo vervelend dan niet weten hoe laat het juist is, als je ergens een afspraak hebt in de voormiddag.

Ondertussen heb ik mij ook een “fit coach explore manual” horloge aangeschaft, waarop ik met een veeg over het scherm al mijn levensfuncties kan controleren, mijn hartslag, sportactiviteiten, slaapmodus, maar vooral het uur kan aflezen, door het scherm te activeren met een polsbeweging.

Ik dacht, laat mijn ‘projectiewekkerradio’ maar ezelen, ik hou vanaf nu mijn “fit coach” horloge aan. Even schudden en ik weet het werkelijke uur.

Het werd ochtend en nu zou ik de proef op de som maken. Op de muur was het bijna 10:00 uur en ik ging nu eens vergelijken met mijn “computergestuurd polshorloge”. Ik haalde voorzichtig mijn arm vanonder het donsdeken, schudde even voor gebruik en…….er gebeurde niets.

Opnieuw schudde ik met mijn arm alsof mijn leven er vanaf hing maar het scherm bleef zwart.

Was dit nu een moment om de geest te geven? Normaal gezien moest ik om de twee dagen mijn “fit coach” opladen, maar dat ding was plat en had nu alle medewerking gestaakt.

Ik wipte uit het bed, liep naar beneden om te kijken of het tijd was om op te staan. Het was 09:25 en ik liep terug naar boven om officieel op te staan en mij te begeven naar de badkamer voor grote en kleine wasjes.

Terwijl ik mijn gebit poetste dacht ik aan mooie tijden, de tijd dat je voor het slapengaan de wekker gewoon moest opwinden met een sleuteltje. Wij hadden nooit problemen want als we de wekker niet hoorden aflopen, riep ons moeder ons wakker van onder aan de trap……..

De volgende nacht zal ik gewapend zijn met mijn op hol geslagen “projectiewekkerradio”, mijn opgeladen “ fit coach explore – manual” en mijn smartphone.

Als ik nu wakker word zal ik exact weten hoe laat het is.

De laatste dagen werden wij allen overstelpt met gelukwensen en hoopvolle dromen voor het nieuwe jaar 2021. De digitale strijd werd een succes, want iedereen zat in zijn of haar eigen bubbel met een knuffel- of ander contact. Of buiten kon het feest ook doorgaan met een rokend verstikkend vuurkorfje en maximum 4 personen zonder plaspauze.

Om middennacht durfde je bijna je hoofd niet buiten de deur te steken vanwege de avondklok. In mijn tuin kon ik alleen maar vaststellen hoe akelig stil het buiten was op een klein knalletje na, dat droevig weerklonk in de verte. Een eenzame wensballon dreef met de wind mee en doofde even later uit, voor hij zijn bestemming bereikte. Geen vuurwerk of dreunende muziek met feestende en klinkende mensen op het nieuwe jaar.

En toch, keken wij er met z’n allen naar uit, naar het nieuwe jaar, we wilden weg uit het verziekte jaar 2020.

Tijdens de oudejaarsviering werd ons alles ten stelligste afgeraden, waardoor ons sociaal leven de zoveelste deuk kreeg.

2021 zou anders gaan worden voor iedereen. Proficiat aan iedereen klonk het via de media, de virologen prezen ons met lof de hemel in vanwege het feit dat 90% zich hield aan de strenge maatregelen.

Daarom gingen de cijfers van de besmettingen in de goede richting en kijken wij wellicht positief in de richting van het licht aan het einde van de tunnel.

De andere 10% ging toch op reis naar betere oorden om te skiën of te zonnen op verlaten stranden of hielden lockdownfeestjes .

Terugkomen uit vakantie was ook geen probleem: “we zullen wel zien meneer, of wij ons gaan laten testen of een weekje doorbrengen in quarantaine, wij hebben het toch maar weer gehad”.

Ondertussen komen deze reizigers terug naar eigen land en is de overheid wakker geschoten om ‘strenge maatregelen’ te nemen, die ze graag doorschuiven naar de steden en gemeenten. Tegen 15 januari zal alles geregeld zijn voor de verstrengde maatregelen voor deze mensen, die dan al lang terug aan het werk zijn.

En het virus tierde ondertussen vrolijk verder in verschillende nieuwe mutaties, gedaantes en veel besmettelijker.

Volgens een of andere specialist die opnieuw de krant haalde, zal 2021 een beter jaar worden. Het virus zal nooit verdwijnen maar ons gewoon leven zouden wij terug kunnen hernemen tegen het einde van dit jaar of in 2022.

Gelukkig nieuwjaar dus en gelukkig is er nog de vaccinatie. In andere landen worden miljoenen mensen al dagen ingeënt terwijl ze in ons land toch al 10.000 vaccins hebben. Met een vogelpik kiezen verantwoordelijken de eerste zorgcentra, in ons land uit, die het eerst zullen bedeeld worden.

Tegen het einde van het jaar zullen alle 11.492.641 Belgen misschien het vaccin één keer of twee keer ingespoten gekregen hebben. En als er geen bijwerkingen zijn, kunnen wij stilletjes ons normale leven van vroeger opnemen en voorzichtig nieuwe plannen maken.

Oh! Wat keken wij allemaal uit naar dit nieuwe jaar. Nu enkele dagen later is alles terug gewoon zoals in 2020 en kunnen wij alleen maar hopen en samen werken aan de invulling van alle goede en slechte dagen van 2021.

Maar ik droom van……een lekker pintje aan de toog, een romantisch etentje, veel culturele momenten, een terrasje doen, een marktje meenemen, voeten, haar en gelaatsverzorging laten zegevieren.

Vooral knuffelen en kussen met familie en vrienden moeten ingehaald worden.

Laat ons nog even sterk samen vechten tot het virus in een hoekje gedreven is.

Aan ieder van u, een gelukkig en vooral een gezond 2021.

2020 zal in ons geheugen gebeiteld staan als het jaar waarin ons sociaal leven werd weggezogen.

De overheid strooide ons om de haverklap nieuwe maatregelen, als zand in onze ogen.

Leven in bubbels, voorzichtig met mondmasker, propere ontsmette handen en uitgemeten afstanden.

Neen, niet alleen in de Benelux, maar ook in alle andere Europese landen.

Een gescheiden leven, met afstanden, ver van familie en vrienden, dachten wij voor even.

Knuffelen, kusjes en handjes geven lijken handelingen uit een ver verleden.

Dit leven lijkt voor ons allemaal zo gewoon na maanden, zonder funshoppen, cultuur, café of restaurants.

Vakanties vielen in het water of m’n zocht zijn ontspanning in eigen land.

Wij herontdekten bossen, heide en kilometers wandelwegen.

Soms was het zo druk dat we moesten wachten, al was dat maar voor even.

Geen moderne haarsnit, fitness, gezicht- of voetverzorging meer.

Alleen gaan winkelen en de karren ontsmetten, nog maar eens een keer.

Scholen en studenten kregen nieuwe regels en leerden op afstand studeren.

En bij velen kwam er niet veel in huis van dat leren.

Ouders moesten verplicht thuis werken en babysitten tegelijkertijd.

Daarna nog koken en kuisen, zeg ben ik nu echt uw coronameid?

Veel mensen lieten het leven in uitzonderlijke stilte, zonder afscheid te kunnen nemen van hun dierbaren.

Dit  sloeg grote wonden in families, en bracht veel verdriet en gemis aan de dag tijdens de beperkte uitvaart.

Vergeten wij nooit de grote inspanningen van ons zorgpersoneel, iedere dag deden zij hun zware taak met een lach.

Maar onder het masker en beschermde kledij was er veel emotie die niemand zag.

Ze werden tijdens de eerste lockdown, bejubeld en bezongen.

Nu is de dankbare vlam bijna gedoofd en bezorgen velen hen nog meer zorgen.

Gelukkig was er nog de sociale media waar mensen hun mening konden ventileren en gal spuwen.

Lockdownfeestjes waren schering en inslag, klikken is nu de taak van de buren.

We bouwden langzaam onze bubbels op en hopen deze in 2021 langzaam weg te blazen.

Een kort jaaroverzicht van een jaar, waarin niet veel goede herinneringen werden gebaard.

Hopelijk kan het veel besproken vaccin soelaas bieden en het virus bestrijden.

Er is veel licht in de tunnel, blijven dromen kan ons terug uit deze nachtmerrie bevrijden.

Samen, maar vanop afstand van elkaar, moeten wij nog even op onze tanden bijten.

Na regen komt beslist opnieuw zonneschijn.

In 2021, zullen wij opnieuw onze vrijheid uitschreeuwen, langzaam, maar zeker.

Ik wens aan iedereen een vrolijke bubbel, Kerstfeest en vooral een gezond begin van 2021

Wat is er nu mooier en gezelliger dan op een winteravond, tijdens corona, lekker met z’n allen in de sofa naar een spannende film kijken. Alleen wisten wij niet dat er plots onverwachte, niet ingecalculeerde problemen kwamen, waardoor wij de film in drie keer moesten bekijken met tijdsintervallen van een uur donker scherm.

De eerste keer, rond 21:30, viel een gedeelte van de stroom uit waardoor de living en sommige keukentoestellen zonder stroom zaten. Mijn eerste gedacht was dat er teveel lampjes in de kerstboom hingen of de lamp op de vensterbank, die was al een paar dagen aan het flikkeren. Ik liep naar de zekeringkast in de hal en moest vaststellen dat alles nog prima intact was. Eenmaal terug in de living hoorde ik ergens geklop, maar gaf daar geen aandacht aan omdat ik een oplossing aan het zoeken was.

Even later verschrok mijn vrouw zich bijna een bult toen mijn vader langs achter via de schuifdeur met een zaklamp naar binnenkwam. Hij vroeg waarom wij niet open deden toen hij klopte, want de bel deed het niet. Vandaar het geklop dus, dat wij voorheen hadden gehoord. Mijn vader zat volledig zonder stroom en dus zocht ik snel het telefoonnummer op van de storingsdienst, om de stroomonderbreking te melden. Eerst moest ik een cijfer intoetsen voor de dienst die ik wilde contacteren. Daarna kreeg ik een bericht in het Frans en Nederlands, dat het gesprek zou worden opgenomen. En uiteindelijk kreeg ik een vriendelijke juffrouw aan de lijn die eerst mijn adres, telefoonnummer en mijn mailadres noteerde voor het dossier. Pas daarna kreeg ik de kans om te melden dat wij zonder stroom zaten. De lieftallige stem vertelde mij toen dat ze tien minuten geleden nog een oproep ontvangen had uit dezelfde straat en dat de opgeroepen technici onderweg waren. Ik bedankte haar voor haar eeuwig geduld en zei schertsend dat ik ondertussen wel een kaars voor het raam zou zetten, maar ze haakte af, zonder meer.

Nog eens driekwartier later konden wij opnieuw verder kijken naar onze spannende film. Rond 00:30 wou mijn vrouw nog even de klok van onze oven instellen en riep dat er geen lichtjes brandden. Ook de diepvriezer, frigo, muziekkamer met computer zaten nu zonder stroom. Dat was nieuw, de rest van verlichting, televisie en aanverwanten hadden wel stroom.

Ik vond het te laat om de juffrouw nog eens te contacteren en legde een verlengsnoer van mijn diepvriezer tot aan een stopcontact waar wel stroomvoorziening was.

Ondertussen ging mijn vrouw slapen en ik bleef ondertussen verder kijken naar mijn “spannende” actiefilm, tot alle lichtpunten in het hele huis begonnen te flikkeren als de lampjes in een kerstboom. Tot slot van het spektakel viel overal de stroom opnieuw uit.

Een paar seconden later leek alles weer normaal en ik kon na het resetten van tv en digibox, eindelijk het einde van mijn film bekijken. Tegen 02:00 trok ook ik naar dromenland en was alles snel vergeten.

Het was nog donker buiten en zeer vroeg in de ochtend, maar er was buiten veel beweging van voertuigen en mensen. Na het ontbijt, om 10:00 uur, wou ik aan de digitale dag beginnen om op de hoogte te blijven van de laatste ontwikkeling in de drukke wereld, toen opeens weer alle stroomtoevoer werd afgesloten.

Buiten reden meerdere vrachtwagens aan en af en ook een kleine graafmachine werd in de strijd gebracht. Met de meettoestellen hadden de specialisten een kabelbreuk vastgesteld in de grond, een paar huizen verder.

Ja, het was stil in huis, je weet dan hoe afhankelijk je bent van elektriciteit.

Geen koffie, warm water, muziek, wifi, internet, muziek, computer, verwarming, verlichting, maar opwarmende lekkernij en dranken in de koelkast en diepvriezer.

Het euvel duurde tot ongeveer 14:00 uur toen ik een man in de straat naar de zekeringkast zag lopen. “Ik ga de stroom terug aanschakelen”, riep hij en zette zijn beschermende helm op.

Dat was zo ongeveer de beste uitdrukking die ik dag had gehoord.

Met een vingerknip was alles in het leven terug normaal en werd de lange stilte doorbroken door kerstmuziek op de achtergrond en het getik van mijn vingers op het toetsenbord van mijn computer, voor het schrijven van een verhaaltje.

Geloof mij, ik weet waar de lamp brand.

Het zag er niet goed uit deze morgen, de buienradar gaf de hele voormiddag regenbuien. Maar een hond is zo ingesteld om op bepaalde tijdstippen haar dringende behoeftes te doen en zo vertrok dit lijdend voorwerp met zijn gemotiveerde hond door een gezellige natte plensbui naar de groene grasvelden.

Maar wat kan er nu nog erger zijn dan een natte pels, natte jas, broek en pet?

Ik was nog maar juist de hoek omgedraaid en ik zag en hoorde de stem van “De Gazet”. Even aarzelde ik en wou terugdraaien, maar ik trok toch mijn stoute natte schoenen aan en ik zou haar snel passeren. “De Gazet” stond met haar buurman te praten, beiden onder een regenscherm.

Toen wij snel voorbij liepen draaiden ze zich om en ik zag de “roep om hulp”, stilzwijgend in de jonge man zijn ogen. Ik grapte:” Wat is er nu mooier dan bijpraten in de regen onder moeders paraplu”.

Zonder aarzelen liep ik verder naar de weide om de boodschap van mijn hond. Na een verblijf van ‘n vijftal minuten op de gezapige weide zag ik “De Gazet” aan de overzijde van de straat lopen, op zoek naar haar volgende slachtoffer. Ik kon niet anders dan mij blootgeven, want, waar zijn die vrachtwagens als je ze nodig hebt om je achter te verbergen.

Ze kwam snel de straat over en ik liet mij gewillig vangen in haar netten.

“De Gazet” stond droog onder haar regenscherm te ratelen, terwijl ik knikkend de regendruppels van achter mijn oren voelde afzakken naar andere regionen.

Maar ik wil met u, haar voornaamste vaststellingen delen, ik voel het als mijn plicht.

Volgens iemand, die ze goed kent, bestaat Covid 19 niet. Hij had daar al twee dikke boeken over geschreven. Wat wij meemaken is niet meer dan een soort straling in de lucht die tot doel heeft iedereen ziek te maken. Die straling kan van overal komen en zal nog veel slachtoffers eisen. Ik zei: “Ik denk toch dat de Chinezen er zeker voor iets tussen zitten.”

Maar “De Gazet” ging ongehinderd verder met haar pleidooi:

“De enig oplossing om die straling tegen te houden, zouden de G5 masten zijn.

Weet gij, of er zo’n mast in de geburen staat? Ik heb maar een oud gsm toestel?”

En ik, ik moest het antwoord schuldig blijven, maar er ging bij mij een lampje branden. Ze had waarschijnlijk iets opgevangen over het G5 snelle internet en sommige mediabronnen zoeken er stralingsziekte of complottheoriën achter. En “De Gazet” heeft al deze geruchten door elkaar gegooid en een nieuwe besmettingstoestand in het leven geroepen.

Ondertussen sijpelde de regendruppels langs mijn rug richting bilnaad en gaf mij een kil gevoel. Mijn hond had ook al genoeg water in haar pels geabsorbeerd en trok mij bewust in de richting van het hazenpad.

Ik nam afscheid van “De Gazet” en liep mijn verlossing tegemoet.

Achter mij kwam aan één van de huizen een vrouw buiten om haar vensters te wassen, bij dit regenweer. En pardoes, “De Gazet” had haar volgend slachtoffer beet.

Eenmaal thuis trok ik alle natte kleren uit om mij te kunnen vrijwaren van mogelijke bestralingen van “Het Gazetvirus”.

Geen enkel dier in de geschiedenis spreekt zo tot de verbeelding van de mensen als de kat. Dit blijkt alleen al uit tal van mythes doorheen alle beschavingen en de massa’s verhalen en bijgeloof rond deze mysterieuze viervoeter.

Meest bekende is de kattenverering in Egypte die terugloopt tot de 35ste eeuw voor Christus. Katten genoten speciale privileges en de godin Bast of Bastet werd vaak als kat, hetzij met een kattenkop afgebeeld.

In de ogen van de middeleeuwse mensen was de kat bondgenote van de heks en bijgeloof.

In tal van streken van Europa en America is men er ook nu nog heilig van overtuigd dat het ongeluk over je afroept, wanneer een zwarte kat je pad kruist en van je wegloopt.

Tegenwoordig komt de kat nog als symbool van kwaad voor in allerlei kinderverhalen. Zolang het lezen van deze verhalen niet verboden wordt natuurlijk.

En dan heb je onze poes. Als er nu één huisdier is, dat verzorgd wordt als een sfinx, en op al haar wenken bediend wordt als een koningin, is zij het wel.

Ze kan buiten als ze wil en wordt door ons als butler terug binnengelaten door voor- en achterdeur. Ze wordt meerdere keren per dag beloond met het lekkerste katteneten op haar dominante gemiauw.

Ze zoekt haar rustpositie op, op onze schoot of buik (bij mij) op om haar spinnend slaapje te doen. Ze zijn toch zo lief meneer en daar kan onze hond alleen maar van dromen. Voor haar hoeft het allemaal zo druk te zijn.

Maar wij stellen ons de vraag, wat is er fout gelopen met onze vijfjarige poes?

De laatste nachten horen wij ’s nachts een bonkend geluid dat wij eigenlijk in de richting onze hond zochten. Maar toen wij op een morgen naar beneden gingen zagen wij dat één van de rechthoekige houten sponnen van de trapleuning bijna professioneel gestript was door een scherp voorwerp. De verf en houtschilfers lagen op de grond. Dus de daderes was niet ver te zoeken met haar vlijmscherpe nagels. Ik hoor jullie al zeggen: “En dat bonkend geluid dan?”. Wel, door het inhakken van de nagels en het uittrekken creëert de kat een geluid dat nog versterkt wordt door de kelderruimte onder de trap en dus dat bonkend geluid produceert.

Nooit heeft ze iets vernield, buiten een paar keer in de kerstboom klimmen en spelen met de gevallen kerstbollen. En nu opeens, moet ze haar driftige reacties kwijt op onze trapleuning. Mijn vrouw was juist zo tevreden dat de kleine renovatiewerken na maanden eindelijk achter de rug waren.

Is het de Corona of zijn wij te veel thuis? Vanwaar die stress en het ’s nachts afreageren als je al altijd je zin krijgt?

Ik heb heel recent nog een artikel gelezen over katten, waarin beweerd wordt dat ze familie zijn van de andere roofdieren, zoals leeuwen, luipaarden en tijgers. Als ze niet kleiner zouden zijn zouden ze door hun instinkt hun baasjes vermoorden op gruwelijke wijze.

Waar of niet waar, nu kan ik weer aan de slag om de wonden te helen. Schuren, grondverflaagje en dan professioneel bijwerken als een echte artiest.

Dit alles om een ander drama te vermijden, een vrouw die tevreden is, is een gelukkige vrouw. Maar ik houd ook het roofdier in haar karakter in het achterhoofd.

De kerstman zat voor de grote openhaard waar grote houtblokken knetterden en de hele ruimte van de grote gezellige blokhut verwarmden. De Kerstman had al zijn elfjes bijeen geroepen. Op zijn schoot lag een dik boek waarin de Kerstman al zijn belevenissen en mooie momenten had opgeschreven. Hij wreef met zijn handen in zijn mooie witte baard en zijn volle diepe lach maakte plaats voor een diepe zucht, die gepaard ging met een ongelukkige gezichtsuitdrukking.

Hij vond het spijtig dat er dit jaar geen kerstmarkten mochten doorgaan of kerstdorpen werden opgebouwd.

En toch zal hij er ook dit jaar weer, met zijn elfjes, voor zorgen dat iedereen de pakjes op kerstdag zou vinden onder de mooie versierde kerstbomen. Maar er was er plots ook veel vertwijfeling, de Kerstman wist het even niet meer.

Als hij een probleem had ging de goedlachse man altijd ten rade bij zijn lieftallige elfjes, die dag en nacht voor hem klaarstonden. Hij sprak ze hartelijk  toe en opende gelijktijdig zijn grote bruine zware boek.

De Kerstman sprak traag en heel duidelijk verstaanbaar: “Het hele leven van de mensheid is in de greep van een verschrikkelijk virus, waardoor Kerstmis dit jaar maar beperkt mag gevierd worden, terwijl dit feest het hoogtepunt is voor alle mensen en families over de gehele wereld. Nu is iedereen, rijk of arm, dik of dun, groot of klein, verplicht in zijn eigen familiale bubbel te blijven. Voor de eenzame mensen, en dat zijn er heel veel, wordt Kerstmis dit jaar een beetje ‘Home alone’.”

Maar niet alleen had de Kerstman het moeilijk met deze problemen, er was veel meer, dat hem aan het denken gezet had.

“De tuinen, huizen en gevels van de mensen zijn al van begin november verlicht en kerstbomen versierd (met de zegen van de Sint) als blijk van hun samenhorigheid, steun aan elkaar en de zoektocht naar hoop en gezondheid.

Maar de geschiedenis van Kerstmis, zoals het in vele oude geschriften en boeken is neergeschreven, hoe zit het daarmee?

Jozef en Maria trokken van Nazareth naar Bethlehem, hemelsbreed 110 kilometer. Twee duizend jaar later is deze tocht “lang” niet zo eenvoudig.

Maria en Jozef kunnen nu niet op zoek gaan naar een bed in een herberg, want de herbergen zijn al een hele tijd gesloten. Is er nu wel iemand die hun rechtstreeks kan doorverwijzen naar een stal met kribbe. Er is ophokplicht voor pluimvee en hopelijk breekt er geen dolle koeienziekte uit.

Omdat de mensen maar één knuffelcontact mogen hebben zullen Jozef en Maria blijven ronddolen en misschien te laat zijn voor de geboorte van Jezus. De herders zullen bij nachte buiten moeten doorbrengen bij hun schapen. En dan maar hopen dat de Limburgse wolven niet in de buurt zijn.

Hoe zit het met de Drie Koningen, de wijzen uit het Oosten, zouden die al vertrokken zijn?

Caspar, Melchior en Balthasar kunnen nu de ster niet volgen want ze mogen door de nachtklok ’s nachts niet reizen en door de dag zit het openbaar vervoer vol met pendelaars en daar vallen ze te veel op. Ze zullen niet tijdig bij de geboorte geraken, ze mogen ook niet in de bubbel bij Maria en jozef. Waarschijnlijk moeten ze nu van thuis uit werken en digitaal contact opnemen.

Hopelijk hebben de drie koningen de geschenken tijdig verstuurd via een koerierdienst. Het goud, wierook en mirre worden nu misschien geleverd door BPOST of POSTNL.”

Het baart de Kerstman grote zorgen, maar het enige waar hij en zijn elfjes kunnen voor zorgen, zijn de duizenden geschenkjes die tegen Kerstmis onder al de mooie versierde Kerstbomen zullen liggen. Dat alleen zal veel mensen toch een beetje gelukkig maken.

Hij hoopt dat de mensen, die nu niet naar de middernachtmis kunnen gaan het mooie bijbels verhaal rond Kerstmis niet zullen vergeten.

De Kerstman had zijn hart gelucht en werd vertroeteld door zijn elfjes, maar niet geknuffeld, want ook zij moesten zich houden aan de 6 gouden regels in strijd met het coronavirus:

                                                       Was je handen

      Hou afstand

                                                       Beperk nauwe contacten

                                                       Doe je activiteiten liefst buiten

                                                       Denk aan kwetsbare mensen

                                                       Volg de regels over bijeenkomsten

De Kerstman slurpte aan zijn rode mok, gevuld met heerlijke warme chocolademelk, waarna hij zijn lach liet bulderen over de mooie ondergesneeuwde bossen en heuvels: Ho! Ho! Ho! Merry Christmas!