Wim Reyskens

 

Op de honden loopweide hadden ze het gras vers gemaaid, en zoals altijd hadden de werklieden de poorten wagenwijd laten openstaan. Ik liet mijn hond binnen en sloot toen de twee poorten achter mij.

In de verte zag ik een jonge vrouw met een hond de straat oversteken in mijn richting. Ze gaat haar hond toch niet bij mijn teefje zetten, dacht ik.

Meer tijd om verder na  te denken kreeg ik niet want de jonge dame stond al voor de poort. Pas toen zag ik dat ze van Thaise origine was, en ze mocht er wezen, maar dit even buiten beschouwing.

Mijn hond had zich al opgesteld aan de afsluiting voor de confrontatie, maar verrassend genoeg bleef ze nu zo kalm als een pasgeboren kalfje en snoof alleen de geuren op van de jonge labrador. De jonge labrador wou duidelijk naar binnen om te spelen, maar ik hield de poort gesloten met mijn gespierd lichaam.

De jonge vrouw begreep niet goed waarom ik die poort gesloten hield, en zei toen: “bijt”. En ja hoor, je gaat je dan spiegelen aan die taal, om er vervolgens ook van die onzin uit te kramen. “Mijn hond is teefje en bijt andere hond”, zei ik en ik deed er nog bijtende bewegingen bij. “Bijten?”, vroeg ze, en ik deed weer duidelijk verstaanbare bewegingen bij, “mijn hond, uw hond bijten als hij binnenkomt.” Ze bekeek mij beteuterd, dus kon ik alleen maar besluiten dat ze het niet had begrepen. Het is ook niet gemakkelijk als je duidelijke taal wil spreken tegen iemand die uit het verre oosten komt en nog niet ingeburgerd is.

Mijn hond bleef toevallig de hele tijd kalm en bekeek de andere hond niet eens, iets wat ze natuurlijk anders wel zou doen, dus dat maakte het er mij niet gemakkelijker op. Ik besloot dan maar om te vertrekken, riemde mijn hond aan, opende de poort. Toen geraakte ze pas in paniek en sprong opzij met haar hond met grote verbazing in haar ogen.

Ik deed teken dat zij nu naar binnen mocht met haar hond en ik hoorde haar nog: “Thank you”, zeggen.

Ik maakte nog bijna een diepe buiging, maar ik kon mij nog juist beheersen.

Mijn hond begreep ook niks van het gebeuren en dacht dat zij iets verkeerd had gedaan. Met gebarentaal maakte ik haar duidelijk dat het niet aan haar lag, en gaf haar een knuffel.

Mensen van vreemde origine spreken een andere taal en hebben andere gebruiken. Als je die taal begrijpt en kunt spreken, ben je al een bank vooruit.

Gelukkig kende ik een paar doventaal gebaren, en hopelijk heeft ze iets begrepen van die rare man met hond.

 

Al meer dan een jaar zijn wij als vereniging koortsachtig op zoek naar een repetitieruimte in de omgeving van Hasselt. Dit is niet evident omdat wij daar toch enkele jaren willen vertoeven met ons gezelschap.

Tientallen telefoontjes zijn er gepleegd, aan de mouw van de stadsverantwoordelijken werd geschud en kilometers rondgereden voor de bezoekjes op soms onmogelijke uren en zalen.

Maar een degelijk repetitielokaal werd niet gevonden, tot gisteren.

Wij hadden een tip gekregen, dat er ook een zaaltje zou verhuurd worden in het centrum van de stad bij de Minderbroeders of Franciscanen (volgelingen van Franciscus van Assisi). Sinds 1898 wonen de broeders onafgebroken in het mooie rustieke klooster dat zich uitstrekt tussen de Minderbroedersstraat en de Molenpoort. In 1925 werd naast het minderbroederklooster een grafkapel ter ere van pater Valentinus Paquay gebouwd. (Het Heilig Paterke van Hasselt, o.l.v. architect R. Lemaire).

Ik had met een ander bestuurslid afgesproken aan de ‘Paterkeskerk’, zij had alle contacten geregeld en nu gingen wij eens samen ter plaatse naar de sfeer opsnuiven en mogelijk beschikbare zaal bekijken.

Volgens haar moesten wij via het souvenirwinkeltje naar binnen gaan. Ik was er zelf ooit al eens geweest voor andere afspraken, en toen moest ik binnen via het zijgebouw, de ingang van het klooster.

Ik geloofde mijn trouwe bestuurslid op haar woord, en ik volgde haar, de kerk binnen. Ze liep pardoes regelrecht naar een grote zware bruine houten deur en opende deze zonder aarzelen. Op de deur stond nochtans: “Geen toegang”. In haar enthousiasme had ze dat niet gezien.

Daarna leidde ze mij regelrecht de ruimte binnen, achter in de kerk, waar je kaarsen kon laten branden, maar ook daar was geen souvenirwinkel te bespeuren.

Op mijn vraag liepen wij de kerk uit, regelrecht naar de grote witte deur aan de zijkant van de kerk, de ingang van het winkeltje en het klooster.

Wij werden vriendelijk door vader abt ontvangen en via het klooster liepen wij naar het zaaltje dat naast het hoofdgebouw gelegen was. Het was een mooie zaal die door veel verenigingen en kerkgemeenschappen werd gebruikt.

Veel woorden werden er niet aan vuil gemaakt, en het zaaltje werd op vooraf bepaalde data voor onze toekomstige repetities vastgelegd.

De spreekwoordelijke kogel is dus door de kerk. Met een gerust hart namen wij afscheid van de geestelijke, en van elkaar en ik zette mijn vriendin in de juiste windrichting en op de juiste route terug naar haar auto. Het Heilig Paterke keek vanuit de Hemel en zag dat het goed was.

 

De laatste maanden las ik in de gazetten berichten over katten en honden die werden beschoten of vergiftigd door dierenbeulen, die niet houden van dieren of er een spelletje van maken. Maar zich openlijk kenbaar maken, daar zijn ze te laf voor. Daarom, ‘beste dierenliefhebbers’, hou uw trouwe viervoeters goed in de gaten en zorg dat ze niets op straat of in de bossen opeten. Soms zijn ze zo snel in een onbewaakt moment. Maar tegenwoordig is het kwaad ook in onze wijk geïntegreerd. Toeval of bewust uitgevoerd, blijft de vraag.

Aan de hondenweide in de Heilig kruiswijk stond op een dag een bordje met volgend opschrift: “Er zit glas in de ondergrond. De honden die graven halen het boven. Ben het beu om op te ruimen”.

Inderdaad op de loopweide zijn veel putten, honden graven nu eenmaal heel graag. Een paar weken geleden hebben arbeiders van de stad deze putten opgevuld, maar nu duiken de putten opnieuw op.

Ik heb het geluk dat mijn hond (voorlopig) geen putten graaft, en ik hou haar goed in de gaten. Wie of wat daar verantwoordelijk voor is blijft een open vraag, maar een verwittigd man is er twee waard.

Op het pleintje is het hondentoilet ook opnieuw opgevuld met zand, waarin de honden kunnen ravotten. Maar er liggen ook veel dorre takken die niet zomaar uit de bomen zijn gevallen. Niet prettig voor onze honden als ze daar rondlopen. Ik weet pertinent zeker, dat dit het werk is van “De Sigaar”, die het dor hout vroeger stapelde aan de buitenzijde van de draad, tot stadsarbeiders het kwamen ophalen. Wat er is gebeurd weet ik niet, maar nu ligt het hondentoilet bezaaid met deze takken.

Deze morgen genoot ik rustig op de bank van de zomerse temperaturen, toen ik mijn hond ineens zag manken. Eerst dacht ik dat het een beetje komedie was vanwege het warme weer, maar ook toen ze aangeriemd was bleef ze manken en mij bekijken met van die vragende en smekende ogen. Op een zeker moment bleef ze zelfs staan en kon ze niet meer op haar poot steunen.

Nu moest ik wel ingrijpen en hopen dat het niet te veel pijn deed, als ik haar poot oplichtte om te onderzoeken. Er ging van alles door mijn hoofd, want wie weet, had er wel iemand glas of andere scherpe voorwerpen op de hondenweide gedropt.

Heel voorzichtig hief ik het pijnlijke pootje op en zag een lange stengel van één of andere boom tussen de loopkussentjes steken. Ik trok er voorzichtig aan en er kwam ook nog een bol van 1 cm doormeter van tussen de kussentjes. Wellicht uit een van de omliggende bomen gewaaid, een es, denk ik.

Mijn hond bekeek mij met blijde ogen en sprong tegen mij op als een klein kind, waarvan ik ook een ‘gelukzaligheidsgevoel’ over mij kreeg.

Ik was blij dat het niet erger was, en huppelend hebben wij als een team, onze wandelroute verder afgemaakt.

 

Een paar weken geleden heb ik mij uiteindelijk, na vele klachten van mijn vrouwelijke fans, op de webwinkel een scheerapparaat aangeschaft. ‘Vandaag besteld (en betaald), morgen bezorgd’, die slogan ken je wel.

Ik had er wat geld tegenaan gesmeten, en ik moet zeggen dat elk haartje eraan moest geloven. Opladen was ook heel simpel, via een steunvoetje – adapter of rechtstreeks langs het stroomsnoer. Ik kon mij nu snoerloos, droog of nat scheren, dus ook als ik nat bezweet was, van het wandelen.

Het was heerlijk scheren zonder er een geïrriteerde huid aan over te houden, nu voelde ze zacht aan.

Als er na het opladen vijf blauwe lichtjes brandden was het laden ten einde.

Na  iedere scheerbeurt had ik het apparaat in de oplader gestoken, en het was mij al opgevallen dat de lampjes niet oplichten. Dat zal wel normaal zijn dacht ik, en ik deed, dag na dag, na elke scheerbeurt de zelfde handeling, maar de lampjes gingen niet meer branden.

Uiteindelijk brandden er maar drie streepjes meer, en toen ging mijn innerlijk alarm af. Ik controleerde of het snoer juist in de oplader was bevestigd en of de stekker correct in het stopcontact stak.

Ik wou al beginnen aan de demontage van alle onderdelen, toen mijn vrouw het even voor mij oploste.

“Welke stekker is dit, die hier achter de keukenrobot ligt?” vroeg ze.

Ik voelde de bui al hangen, terwijl ik zelf met vele verhalen in die zelfde richting had gelachen. Iemand had dagen geleden de stekker van de keukenrobot in het stopcontact gestoken. Nu was het nog uitzoeken wie de schuldige was van deze foute handeling.

Uiteindelijk ben ikzelf in de fout gegaan door de stekker uit te trekken om de benedenverdieping te stofzuigen. Achteraf heb ik dan onwetend de stekker van de keukenrobot ingestoken.

Gelukkig heb ik een vrouw die mij ‘door en door’ kent, en meestal voor ik de dingen in de vernieling werk, heeft zij de oplossing al gevonden.

Maar, nu moeten jullie eens komen voelen hoe zacht dat ik geschoren ben, net een babyvelletje.

                                              

Het was een gewone vrijdag, mooi weer en wij hadden er echt zin in om met de fiets naar de markt te rijden.

Om er zeker van te zijn dat we genoeg geld zouden hebben voor wat aankopen, reden wij nog even naar de geldautomaat in de stad.

Het viel mij dadelijk op dat de cijfers op de druktoetsen niet klaar en duidelijk waren. Ik dacht dat het wel door de zon zou komen en handelde mijn geldafname af.

En opeens, als een donderslag bij heldere hemel, voelde ik op mijn neus en moest constateren dat  mijn bril ontbrak. Ik kreeg het koud en warm tegelijkertijd en ik begon mij af te vragen hoe dat nu kon.

Mijn vrouw die de gehele tijd aan mijn zijde had meegereden, had ook niet gemerkt dat ik mijn bril niet op had.

 Opeens werd het mij allemaal duidelijk. Ik had mijn bril afgenomen om mijn t shirt aan te trekken. Waar ik met mijn gedachten zat weet ik niet, maar ik ben dus thuis zonder bril vertrokken.

Mijn bril heeft multifocale brilglazen, wat wil zeggen dat ik zowel veraf als dichtbij goed kan zien, en de glazen worden donker worden in het zonnelicht. Als je je bril op de snoet hebt staan tenminste toch.

Ik had geen zin om terug naar huis te fietsen en ik kon de markt ook zo wel overleven. Heel veel mensen, die je anders niet tegen komt bleven nu staan voor een babbeltje en vroegen waarom ik mijn bril niet ophad. Ik moest telkens weer lachend hetzelfde verhaal vertellen.

Ver kijken is zo nog geen groot probleem, maar lezen zonder bril gaat dus helemaal niet, want ik zie alleen maar een streepjescode in de plaats van cijfers en letters.

Na de markt zochten wij een terrasje op in de schaduw, en gelukkig kenden ze mij daar, en wisten ze wat ik regelmatig bestelde zonder op de prijslijst te moeten kijken.

Na  wat gezellig gekeuvel en een aantal goddelijke koude drankjes, begon ik witte vlekken te zien. Wat daar de oorzaak van was, God mag het weten.

We reden terug naar huis en zette onze ijzeren rossen terug op stal.

Mijn bril lag op de tafel en ik zette hem meteen op mijn neus.

Ik ga nu aan de dokter een pilletje vragen, om niet te vergeten dat ik een pil moet nemen om niets te vergeten.

Maar ik ben vergeten waarom ik dat pilletje nu ook weer moest nemen.

 

 

 

De opbrengst van onze personenbelasting wordt door de stad en de Vlaamse gemeenschap goed besteed, en dat geeft een dubbel gevoel. Het voelt goed omdat ons belastinggeld zorgt voor investeringen die de verbetering en aanpassingen van de rioleringen en wegen in en rond de stad ten goede komen. Langs de andere kant zijn er zoveel bouwwerken in Hasselt, waardoor wij ons de vraag kunnen stellen, wanneer worden de werken opgeleverd met de vakantie voor de deur. Niet al de werken vallen onder dezelfde noemer van de stad.

Niet dat ik daar echt van wakker lig, maar het werd mij vandaag allemaal wat duidelijker op mijn fietstocht rond de stad.

Om in ‘good shape’ te geraken voor het begin van mijn vakantie neem ik regelmatig de fiets om mijn spieren en knoken los te rijden, om er achteraf een pijnlijk gat aan over te houden. Maar wie mooi wil zijn, moet afzien en dat heb ik er voor over.

Omdat de zon vandaag af en toe ging schuilen achter de wolken, en ik de wind bij momenten onder de vleugels had, liet ik mij leiden door mijn innerlijke gps.

Deze route leidde mij van Runkst naar Schimpen, Kuringen, Stokrooie, opnieuw Kuringen (via kanaal), centrum Hasselt, langs spoorweg Hefveldstraat om uiteindelijk via de witte wijk H. Kruis over Runkst (pleintje) terug thuis te geraken. Een afstand van 20 kilometer is nu geen grote afstand en houdt geen wereldrecord in, maar ik kon alleen maar de veranderingen van het kleurrijke decor in snel tempo waarnemen.

Het was een mooie route die steeds moest bijgestuurd worden omdat er om de paar kilometer wel een straat was afgesloten, afgezet of de spoorwegovergangen dicht waren door werkzaamheden. Dat maakte de anders zo rustige tocht doorheen de fietsroutes, door weides en bossen, op de boerenbuiten, wat drukker vanwege het voorbij rijdende gemotoriseerd verkeer.

Er wordt dus overal gewerkt, en dat geeft drukte op de sluipwegen. De fietspaden, als je die al terug vind onder het stof en scherpe steentjes liggen er armzalig bij, en je mag van geluk spreken dat als je er voorbij geraakt, zonder de banden lek te rijden.

De Stad Hasselt is duidelijk in beweging en gaat dus vooruit. Stilstaan is achteruit gaan. Via één van de vele omwegen geraak je altijd wel op je bestemming. Tijdig vertrekken is wel de boodschap.

Gelukkig geraakte ook ik tijdig terug thuis, want aan het poortje stond mijn vriendin al te kwispelen voor de namiddagwandeling.

 

Als er vandaag de dag gedonder in de lucht hangt, kunnen wij ons optrekken aan de digitale berichtgeving hierover. De computer berekend of er hagel  of veel neerslag zal vallen en van rukwinden zullen vergezeld zijn in het noodweer. Tijdens het nieuws op de radio worden de luisteraars ook hiervan ook verwittigd. Meestal wordt er ook gegoocheld met weercodes, die de aard van het gevaar moeten inkleuren.

Maar wat betekenen deze codes voor de gewone mens?

-Groen: Geen bijzondere weertoestanden te melden.

-Grijs: Vooralarm: mogelijk onweerachtig waarvan het niveau nog niet is vastgesteld.

-Geel: Kans op lokaal onweer gepaard met aanhoudende regen.

-Oranje: Zwaar onweer met veel regenval en mogelijk windstoten.

-Rood: Algemene onweders gepaard met bijzonder hevige weerfenomenen  (regen, hagel, windstoten…),  worden verwacht. Houdt u regelmatig op de hoogte van de evolutie van de weertoestand in uw omgeving.

Ik volg meestal ook ‘uur na uur’ de  correcte gegevens van menige ‘buienradar’, die soms ook zelf van mening verschillen.

Gisterenmiddag werd code geel afgekondigd en ook de rest van de week worden plaatselijke onweders voorspeld. De hele namiddag trokken donkere wolken samen rond Hasselt, maar buiten wat licht gedonder bleef onze hoofdstad, ‘die HET HEEFT.’, gespaard van alle onheil.

De hele namiddag controleerde ik elke donkere wolk met mogelijke regenhoeveelheden op de buienradar, om er zeker van te zijn dat mijn wandeling met de hond niet in het water zou vallen.

Maar dat was buiten de natuur zelf gerekend. Niets op mijn digitaal scherm wees erop dat er binnen het uur zou gaan regenen.

Het licht sprong dus van geel op groen, en de hondenwandeling kon vertrekken.

Al lachend zei ik tegen mijn vrouw: ”Je zal zien, als ik buiten kom, dat het zal beginnen te regenen”. Wij hebben er nog hartelijk om gelachen, maar voor dat ik de voordeur achter mij sloot, vielen er al dikke regendruppels uit de hemel.

Ik dacht, voor een paar druppels blijf ik niet thuis en wij kozen voor het ruime sop.

Het was alsof de Duivel er mee speelde, maar ter hoogte van het pleintje werd de hemelsluis helemaal opengetrokken en moesten wij schuilen onder een grote boom. Eigenlijk mag ik dat niet doen, maar de regen ging niet gepaard met een onweer, maar dat weet je natuurlijk nooit.

Na  een tiental minuten besloot ik toch naar huis te wandelen met een natte slecht gezinde hond. Eigenlijk was het voor mij een welgekomen afkoeling en voor mijn hond een drama.

Even later stonden wij druipnat in de living terwijl het stopte met regenen en de zon opnieuw van achter de wolken kwam. Mijn vrouw lachte: “Je gaat weg en het regent, je komt thuis en zon schijnt”;

Nu weet ik dat mijn vrouw eigenlijk bedoelde dat ik het zonnetje in huis ben, maar zij zegt dat met andere woorden.

Vanaf nu zal ik mijn neus buiten steken als er regen of onweer in de lucht hangt, daarna geef ik de bevestiging van de juiste weercode.

 

 

De auto poetsen is niet echt aan mij besteed. Hij moet al heel vuil zijn voor dat ik een spons in mijn hand zal nemen om de vierwieler een poetsbeurt te geven. De ramen daarentegen krijgen regelmatig een poetsbeurt. Wij hebben ook nog nooit een bezoek gebracht aan de carwash. zZlang onze auto ons brengt waar wij willen zijn, is dat voor ons in orde. Trouwens je auto te veel poetsen is ook nadelig voor het lakwerk. In de winter heeft je auto geen bescherming tegen het bijtend zout dat op de wegen wordt gestrooid bij vriesweer.

Maar ik ken veel mensen die wel eenmaal per week op hun klusjeskalender een paar uur uittrekken om de wagen te poetsen. Daar heb ik niets op tegen en die inspanningen geven het vervoersmiddel een mooie glans.

Bij mij in de straat woont een man met Tsjetsjeense roots, eigenaar van een zwarte Mercedes. Werk heeft de man niet, daar heeft hij nog nooit van gehoord. De hele dag rijdt hij rond met vrouw en kinderen, als een taxichauffeur. Hij doodt de overige tijd met het poetsen van zijn auto, ieder uur van de dag, op het einde van elke rit wordt het lakwerk met een zeemlap opnieuw opgeblonken.

Na iedere regenbui verschijnt hij telkens weer op het appel om zijn auto af te drogen en op te blinken. Telkens als ik met de hond ga wandelen is hij druk in de weer om zijn auto weer een poetsbeurt te geven. Laatst was de auto bedekt met geel zand uit de Sahara. Lang voor dat iemand anders gemerkt had dat  het zand met de wind was meegekomen en rust zocht op de geparkeerde auto’s, had hij zijn auto al opgeblonken.

De man woont al een vijftal jaren in onze straat, en dag in, dag uit, aanschouw ik elke dag hetzelfde tafereel, in de winter, in de lente, in de herfst en in de zomer.

 Soms heb ik zin om een gesprek met hem aan te knopen, maar de man spreekt nog geen woord Nederlands, maar groet mij vriendelijk als ik met mijn hond passeer.

Gisterenavond zat ik lekker naar tv te kijken toen mij plots iets opviel. Het had net geregend en er werden nog onweersbuien voorspeld, en daarom keek ik regelmatig door het raam naar buiten.

Opeens zag ik iets wit boven op het dak van de Mercedes zitten. Bij nader inzien was het de witte langharige kat van een andere buurman.

Ik weet het, het is niet mooi van mij, maar ik had binnenpretjes, omdat ik moest denken aan het gezicht van de man, als hij die kattenpootjes zou zien op het dak van zijn wagen. Gelukkig werd het langzaam donker en kon de kat rustig het hazenpad kiezen.

Deze morgen was ik heel nieuwsgierig om uit mijn raam te kijken. Ik zag de man rustig, zoals ieder dag zijn wagen poetsen.

Ik vraag mij af of hij het gemerkt heeft dat de kat over zijn auto is gewandeld.

Waarschijnlijk niet want de man handelt zoals een geoliede machine en is slaaf van wagen, ieder moment van de dag.

Misschien dat hij nu weet, want ik kon het niet nalaten om een foto bij deze tekst te plaatsen.

De kortste afstand tussen twee punten, is een rechte lijn. Je kent ze nog wel, de vraagstukjes van vroeger. Een auto rijdt aan een snelheid van 90 kilometer per uur van Punt A naar punt B. De afstand is 10 kilometer, hoe lang duurt de autorit? Hum, als ik nog goed kan rekenen, 9 minuten.
Onze afstand was 4,7 kilometer, en wij wisten ongeveer waar ons eindpunt zich bevond, maar gemakkelijkshalve hadden wij de GPS (Global Positioning System) ingeschakeld en moesten wij ons verder geen zorgen maken.
En ik geef het toe, wij zijn er aan verslaafd, wij worden erdoor geleid, naar onbekende plaatsen doorheen ons land en ver buiten de grenzen.

Vroeger gebruikten wij een kaart uit de “wegenatlas” en onze passagier, meestal ook nog onze halve trouwboek, moest dan de weg tonen, wat meestal uitliep op een fiasco of verkeerde locatie.
Wij hadden nog ruim een reservetijd van een half uur om tijdig met een paar minuten overschot op onze locatie aan te komen in Kuringen. We reden langs een bekende weg binnendoor om de verkeersdrukte te vermijden.
De rit verliep volgens plan tot wij aan de overweg kwamen die wij gewoon moesten oversteken. Maar onaangekondigd waren er werkzaamheden aan de gang waardoor onze sluipweg was afgesloten.
Traditiegetrouw volgden wij de verkeersborden met de mededeling “Omleiding”. Wij werden door de mooie landbouwgronden en smalle wegen van Schimpen geleid. Wij kwamen al snel  in een soort van roes, waardoor wij de omleidingsborden vergaten en onbewust opnieuw vertrouwden op onze GPS.
Na een dolle rit van een vijftal minuten kwam de overweg opnieuw in zicht, en even dacht ik nog dat wij ons aan de andere kant van de ‘ijzeren weg’ bevonden. Doch de realiteit leerde ons dat de GPS ons gewoon om de tuin had geleid, en ons terug naar de versperde overweg had gebracht.
Pas toen hadden wij het eigenlijk door dat wij zo lomp geweest waren om onze digitale navigatie te volgen.
We keerden ons voertuig en reden in tegenovergestelde richting terug naar de hoofdweg die ons via een tiental rode verkeerslichten op weg naar de juiste locatie zette.
Een zevental minuten later bereikten wij onze eindbestemming in Kuringen, waar iedereen, die al aanwezig was, ons bekeek alsof wij van een andere planeet kwamen, dat was ook bijna zo.
Iedereen is het van ons gewend dat wij ruim een half uur op voorhand op elke afspraak arriveren.
Maar dat was natuurlijk zonder onze GPS gerekend, wisten zij veel..
Lomp is ook vis, maar de kop deugd niet.

 

Sommige mensen geloven erin, anderen weer niet, maar het heeft altijd bestaan, bijgeloof.

Het getal 13^e, zwarte katten, een spiegel breken en onder een ladder doorlopen zijn maar een paar voorbeelden die wij kennen uit onze kindertijd. Zo waren er natuurlijk ook de geluksbrengers of voorwerpen die ongeluk afwenden zoals: Konijnenpootje, Klavertje vier, afkloppen, een hoefijzer, vingers kruisen of vallende sterren.

Het leven bestaat wel uit toevalligheden zoals telepathie, zo kunnen wij bijvoorbeeld aan iets of iemand denken en die iets later tegenkomen. Je kan samen met je vrouw of goede vriend, beiden aan iets denken en dan tegelijkertijd zelfde zeggen.

Enfin, deze lange inleiding was nodig omdat ik er toevallig moest aan denken, een paar dagen geleden.

Tijdens de namiddagwandeling met mijn hond liep ik door een straat en zag in de verte een lange ladder tegen de gevel staan. Ik had de keuze, eronder doorlopen, of op de straat oversteken en zo ander gevaar uitlokken.

Ik keek automatisch of ik nergens een zwarte kat zag lopen en koos voor de kortste weg, onder de ladder door. Ik liep iets sneller zodat er niets, wat zou kunnen loshangen op mijn hoofd kon vallen. De missie was geslaagd, ik keek nog eens even achterom en vervolgde mijn wandelroute naar huis.

Het was mooi weer en ik nam plaats op mijn terras, om rustig verder te genieten van de mooie dag.

Opeens hoorde ik een schreeuw die door merg en been ging en die ik niet kon thuis brengen, maar ik zag wel iets met een zwarte vacht wegrennen. Even later zag mijn vrouw onze grijze zwerfkat al mankend naar huis komen.  Ze nestelde zich op de vensterbank, maar wij konden ze niet benaderen, wat verklaarde dat ze pijn had. Ze bleef blazen als wij in de buurt kwamen, dus moest het wel serieus zijn.

Na veel vijven en zessen hadden wij ze toch in een afgesloten mandje gekregen om naar de dierenarts te rijden.

Mijn vrouw reed naar de dierenarts terwijl ik de afwas deed, zo betaamd het een goed huishouden.

Een half uur later, en € 50 armer, wisten wij dat ze gebeten was door een andere kat. Wij hadden er goed aan gedaan om dadelijk de poot te laten verzorgen want ze kon ontsteken met alle gevolgen van dien. Ze had antibiotica gekregen met een uitwerking van een week.

De dierenarts gaf ons ook nog wat belangrijke info mee. Als een poes aan de voorkant is gebeten in de poot, heeft ze zelf de aanval ingezet. Wanneer de wonde zich aan de achterkant van de poot bevond, was ze zelf aangevallen geweest.

Onze kattin was dus wellicht aangevallen langs achter door een “zwarte” kat.

Het maakte voor ons niets uit, als ons troetelbeestje maar gezond en wel terug thuis was. Ook onze hond was ongerust, want ook de dieren voelen de emoties veel sneller en merken  veranderingen in dagelijkse sleur duidelijker dan mensen.

Volgens mij was dit geen reden om te twijfelen aan mijn mening over bijgeloof.Ik geloofde er niet in, maar misschien was dit een afleidingsmanoeuvre om mij aan de afwas te krijgen.

Onze gestreepte tijger gaat voorlopig niet meer naar buiten en geniet van al onze aandacht naar haar toe. Schijn bedriegt misschien, want binnen een paar dagen kiest ze wellicht opnieuw voor haar natuurlijke en bekende habitat.