Wim Reyskens

Het zal je maar gebeuren, juist op het moment dat je ergens een afspraak hebt en je wil ruim op tijd vertrekken met de auto. Dit overkwam mijn vrouw deze namiddag. Ze liep via de achterpoort naar de garage, die zich achter het huis bevind op een aanpalende privéweg. Maar er stond een andere auto dwars op de oprit geparkeerd, waardoor mijn vrouw de auto niet uit de garage kon rijden. Dat gebeurt wel meer, maar dan zijn de chauffeurs of eigenaars van het voertuig meestal in de geburen.

Het is privéterrein en alleen de eigenaars of huurders van de garages mogen er naar binnen en naar buiten rijden.

Het was stil buiten, je hoorde bijna nergens kinderen spelen en er was zeker nergens een feestje aan de gang. Het was redelijk mooi weer en ook in de aanpalende tuintjes waren geen mogelijke chauffeurs te bespeuren.

Claxonneren leverde ook geen resultaat op, dus bleef wachten de enige optie.

Mijn vrouw zat in onze tuin te wachten, als een wolf op haar prooi, tot de chauffeur mogelijk zijn of haar opwachting zou maken, met de poort open.

Ze ijsbeerde, want haar afspraak leek in het niets op te gaan. Ze rookte zenuwachtig, de ene sigaret na de andere en ook de inhoud van de snoepkast moest er gedeeltelijk aan geloven. Maar de auto verroerde geen vin.

Het was al een uur en een kwartier later en nog steeds had er zich geen chauffeur gemeld. De buren voelden allemaal mee en kwamen ook allemaal het voertuig aan de buitenkant onderzoeken. Mijn vrouw had de politie gebeld om via de nummerplaat aan het adres van de auto eigenaar te geraken. Ook bij de politie leek het een feestdag te zijn, want ze kreeg pas na een paar pogingen en lang wachten iemand van de arm der wet aan de lijn.

Ondertussen kwamen er steeds meer buren zich mengen in het gesprek en er werd gezocht naar oplossingen. De auto zou er al van de dag voordien staan. Een vrouw had de dagen ervoor een jonge vrouw gezien die uit het voertuig stapte en ging op het mogelijke adres op de deur kloppen. En jawel, het was van de eerste keer prijs. De jonge vrouw kwam met een verlegen gezicht naar buiten, omdat er zo veel volk rond haar auto stond. Ze mompelde snel dat ze iets had moeten uitladen en vergeten was haar auto te verzetten. Ze vluchtte in haar voertuig en mijn vrouw kon nog juist zeggen dat ze nu haar afspraak had gemist.

De vrouw verontschuldigde zich niet en verplaatste snel haar auto.

Iedereen nam afscheid van elkaar na een gezellig schaars gesprek onder buren.

Wij hadden elkaar nu tenminste nog eens gezien, maar daar was mijn vrouw vet mee, zij had haar afspraak gemist.

Het was een mooie namiddag en alle plooien waren weer glad gestreken.

Morgen wacht er voor mijn vrouw opnieuw een dringende afspraak, maar dat zijn problemen voor later.

Ruim één jaar en vier maanden heb ik het volgehouden, tweemaal per week.

Geen zware opgave en het was elke keer weer een uitdaging om vol energie te werk te gaan op de toestellen en onder toezicht van de sportcoaches te werken aan een beweeglijke lichamelijke gezondheid.

De afspraken van minimum tweemaal per week lagen vast in mijn uurrooster, elke week weer en daar kon niks of niemand tussen komen of in de plaats. Een blessure kon natuurlijk wel zorgen voor wat vertraging om het wat aangepast rustig aan te doen, maar dan werd je goed begeleid. Voor dat toezicht en ondersteuning betaalde je natuurlijk maandelijks lidgeld. Het program werd op je lijf geschreven.

Ik was nog zo fier op de begeleiding en vriendelijkheid van de coaches en leerde er veel mensen kennen tijdens het sporten.

Een week eerder had ik na een verkeerde beweging last van mijn knie, een ligament dat pijn deed. Ik werd nog door de kinesist ter plaatse onderzocht en hij stuurde mij verder voor opvolging.

Vandaag had ik een afspraak met mijn vaste kinesiste waar ik tegen wil en dank wekelijks moet zijn en een fijne behandeling krijg. Vandaag zou ze mijn knie onder handen nemen.

Zoals altijd was ik tien minuten te vroeg en nestelde mij in de wachtzaal. Plots kreeg ik telefoon van de coach en ik dacht dat hij wou weten hoe het met mijn pijnlijke knie gesteld was. Maar er hingen plots donderwolken in de lucht, letterlijk en figuurlijk.

Hij had slecht nieuws, zei hij met een beteuterd stemmetje en ik voelde de bui al hangen. Deze morgen was er een deurwaarder langs geweest die de sportzaal verzegelde. De hoofdzetel van de fitnesszaken lag in Hoogstraten en er zou al langer sprake geweest zijn van wanbeheer, waar ze in Genk niks van hadden gemerkt, tot nu toe.

Hij excuseerde zich tientallen keren en hij was volledig van de poot. Hij hoopte snel een oplossing te vinden voor mij en de tientallen andere sportievelingen.

De maandelijkse domiciliëring was stopgezet, toevallig was gisteren nog het maandbedrag van mijn rekening af gegaan, een som geld waar ik waarschijnlijk kan naar fluiten, zeker als het een faillissement is.

Hopelijk komen er nieuwe plannen uit de bus, want na anderhalf jaar regelmatig sporten stop je niet zo maar zonder lichamelijke gevolgen.

Ondertussen wachten wij geduldig verdere resultaten van de gesprekken af, maar voelen de sportieve genen in ons lichaam langzaam het werk stilleggen.

De afloop van die avond stond niet in de sterren geschreven. Het was mooi lenteweer, voor het eerst sinds weken en iedereen was opgewekt en klaar voor het vieren van de Meiavond.

Er was veel volk in de binnenstad wat de organisatoren van de stoet en het feestelijke gebeuren op de Grote Markt een fijn lentegevoel gaf.

Na de speech van de Meigraaf werd de winter verbrand en maakte de Meikoningin haar betoverende opmars.

Het volgende hoogtepunt werd het optrekken van de Meiboom. De notabelen van de stad werden er bij gehaald, alsook de Veilmannen en werkmannen van de stad. De lange zware boom wou maar niet rechtstaan en er werden nog meer sterke handen gevraagd uit het publiek.

Maar de Meiboom had geen zin om te pronken op de Grote Markt, en kwam ongewild tot tweemaal terecht tussen het publiek. Alleen, de tweede poging was meteen ook de laatste. Onze toneelgroep, die luchtige, geschiedkundige interventies bracht tussen de vlotte presentatie en optredens stond fier op het podium in Middeleeuwse kledij.

Plots viel de Meiboom in onze richting en moesten wij springen om de boom te ontwijken. Sommige mensen konden er niet tijdig onderuit geraken en werden genadeloos van het podium geveegd.

Plots lagen er mensen op de grond en werd het stil op het feestplein.

Van overal kwamen mensen om eerst de boom te verwijderen en de eerste hulp te bieden aan onze gewonden. Door de vrienden van de Heksengilde Banneuxwijk werd een veilige perimeter ingesteld, zodat de hulpverleners ongestoord konden werken. Puik werk en een onvergetelijk mooi initiatief.

Twee leden van onze Toneelgroep, Nanny en Ronny, werden gewond naar ziekenhuis afgevoerd, met als resultaat van de medische onderzoeken, breuken, kneuzingen een lichte hersenschudding en veel blauwe plekken.

Toen de ziekenwagens de Grote Markt afreden weerklonk er een spontaan applaus van het publiek, dat alles had zien gebeuren. Het ging dankbaar door merg en been.

De Burgemeester legde de verdere planning van de Meiavond stil en liet in stilte de traktaties van de Hasseltse speculaas en jenever doorgaan.

Zo konden wij en alle andere mensen bekomen van de ongewilde gebeurtenis.

Was het de vloek van de verbrande winter, die de lente geen ruimte wou geven? Wie zal het zeggen.

Er moet volgens mij toch iets in de lucht gezeten hebben, want later die avond, op de terugweg naar huis, maakte ook Belleman Jan een uitschuiver en kwam zo op spoed in het ziekenhuis terecht.

Ik wens dus aan al de gekwetsten een spoedig herstel toe.

Verder wil ik via deze weg, iedereen van de organisatie bedanken voor de snelle interventies.

Aan alle mensen, die onze gewonden hebben bijgestaan, op welke manier dan ook, wil ik van uit het hart van ons toneelgezelschap De Banneuxkes hartelijk bedanken.

Een avond, om nooit meer te vergeten.

Wim Reyskens

Voorzitter Toneelgezelschap De Banneuxkes

Ja, ik geef het toe, dat het hier stil en verlaten is geweest op mijn blog, eerst wegens een te druk najaar met de Goede Sint en Kerstman, een druk voorjaar met toneelvoorstellingen, daarna wat rust en wegens te weinig inspiratie en belangrijke levensgebeurtenissen bleven de teksten achterwege.

Dan kreeg ik regelmatig de vraag van trouwe lezers, waar mijn teksten bleven. Het eerlijke antwoord is, dat de grote levensvlam wegens de energiecrisis in mijn hoofd een waakvlammetje is geworden.

Neen, dat is niet waar, maar om iets te beleven in het dagelijks leven moet je wel een paar stappen buiten in de wereld zetten. Dat was na het afgeven van mijn hond zeer moeilijk, omdat je iedereen kende, die ook met zijn viervoeter op pad was en openstond voor een gezellig dagelijks gesprekje.

Bijna acht maanden ontbrak mij de moed om die grote stap naar buiten opnieuw te zetten. En, ik geef het toe, er wordt aan gewerkt met wekelijks een paar kleine wandelingen.

Ik moest laatst in de krantenwinkel zijn en toen viel het mij op, hoe alles achter mijn rug veranderd was, sommige dingen toch.

Het pleintje, dat zo dikwijls een leuk onderwerp was in mijn teksten, had nu veranderingen ondergaan, zonder mij daarin te kennen.

Zo leek een kledingzaak op de hoek verdwenen te zijn en zou nu verbouwd worden tot Bakkerij met gelagzaal. En de haarkapster die daarnaast gevestigd was,  is nu met de Noorderzon verdwenen en vervangen door andere uitbaters met hetzelfde doel en haarsnit.

Ik wandelde verder naar de krantenwinkel om mijn winstmarge van de lotto te laten onderzoeken.

De uitbater hielp een vrouw in de Franse taal en even dacht ik, dat ik in het verkeerde landsgedeelte zat, of was de voertaal in mijn wijn wijk gewijzigd naar het Frans. Gelukkig kon ik mijn lottowinst van € 2,5 in het Hessels verzilveren.

Toen ik de krantenwinkel verliet keek ik nog even naar de hondenweide, die er voor één keer verlaten bij lag. Met herinneringen van vroeger liep ik mijmerend terug naar huis.

In september, binnen een paar maanden, zullen wij weer terug op zoek gaan naar een huisdier, een hond die we ook weer kunnen redden uit het dierenasiel en een fantastisch leven geven.

Maar eerst gaan we nog op vakantie om onze hoofden en geldbeugels leeg te maken. De tijd vliegt snel, gebruikt hem wel.

Wat is er lekkerder dan een frietje steken bij de lokale frituur op vrijdagavond. Voor veel mensen is dat “de” afsluiter van een zware werkweek en het begin van het lonkend weekend. Je ziet dan ook lange rijen Bourgondiërs aanschuiven bij de frituristen, die hun klanten maar al te graag zien komen.

Een tijdje geleden klaagde de horecasector nog moord en brand door de gevolgen van corona en nu van de energiecrisis en de oorlog in Oekraïene. Maar dat wekelijks frietje, dat kan er altijd lekker in, hoe hoger de prijs van de aardappelen ook stijgt.

Wij zijn ook veel onderweg voor onze hobby’s en soms wordt het dan te laat om nog een lekkere avondmaaltijd in elkaar te boksen. Dan is het altijd kiezen tussen een kebab of frietje.

Ook deze week zaten wij elke dag in een drukke repetitiekalender met opbouw podium, decor, attributen en drankfrigo’s vullen. De uren vlogen vooruit en eens het werk was gedaan, dronken we nog een paar pintjes in het plaatselijk Stamineeke. Af en toe roken wij de heerlijke fritbaklucht van een nabij gelegen frietchinees en het water kwam ons al de in mond en activeerde onze smaak papillen.

Er waren niet veel woorden nodig om te beslissen een lekker frietje af te halen.

Als we het van hier zouden meenemen waren ze al afgekoeld eer we thuis aankwamen. Dus kozen wij voor een frituur op het pleintje in Runkst.

We hadden tijd genoeg, omdat we wisten dat de frituren geopend zijn tot 22u00.

Tegen 21u20 kwamen we aan op het pleintje, parkeerden de auto en zagen dat de rolluiken van de frituur al naar beneden waren. Gelukkig was de deur nog open en dat gaf nog wat hoop aan onze lege maag. Ze konden ons alleen nog wat overgebleven koud vlees verkopen, maar daar bedankten wij resoluut voor. Wij wilden maar één zaak, warme friet.

Dan maar naar de tweede frituur en ondertussen tikte de klok ongenadig verder en de wijzers wezen 21u25 aan.

Ook bij deze tweede frituur bleken de gordijnen dicht te zijn en stond de deur nog op een kier. We wisten het al, geen warme frieten meer, ze gingen sluiten.

Arm Vlaanderen, arm Limburg, geen frietje en weg gedachte en het water in onze mond droogde op.

Mijn vrouw en ik hebben dan maar een boterham met beleg gegeten en dat smaakte, al bleef de snakkende gedachte van dat frietje onbeantwoord.

Frituren moeten open blijven tot het sluitingsuur, dat in grote letters staat vermeld op reclameborden.

De volgende dag hebben wij zelfbereide “vol-au-vent” met frietjes uit de oven gegeten. Lekker, echt lekker.

Ons hebben ze niet meer liggen, de frituren laten wij voorlopig links liggen.

Misschien morgen of overmorgen of later als we weer eens geen tijd hebben om te koken. Maar dan gaan we vroeger, veel vroeger moeten stoppen met werken, zodat we toch eindelijk nog eens aan een frietje geraken.

Trouwe lezers herinneren zich nog wel de graafwerken in onze straat, die nagenoeg een jaar duurden en waarvan niemand op de hoogte was.

Wel in januari van dit jaar 2023, waren de trottoirs eindelijk terug toegankelijk voor de inwoners en toevallige passanten in onze straat.

Het fijn wit zand lag nog maar pas tussen de groeven van de stoepstenen of de graafmachines werden weer in de omgeving gestationeerd. Een paar straten verder zagen we weer reuzen molshopen herrijzen, wat geen goed nieuws was.

Gisterenavond had ik onze auto op de straat geparkeerd, omdat ik grote zaken moest uitladen en wij in de volgende dag, in de voormiddag, al weg moesten.

Deze morgen waren wij daarom al vroeg uit de veren maar er viel mij een geluid op dat ik dadelijk herkende, omdat het maanden aan een stuk dagelijkse kost was in onze straat. Dat geluid was afkomstig van een kleine graafmachine die mijn ochtendmuziek in huis grondig verstoorde alsook mijn humeur.

Ik keek uit het raam en geloofde niet wat ik zag. Een halve meter verder dan op de plaats waar ik mijn auto de dag ervoor had geparkeerd, waren ze aan het graven.

Er stonden geen verbodsplaten, dat je er niet mocht parkeren. Niemand in onze straat was van de werken op de hoogte. De werken gingen gepaard met piqueren en er lag een berg zand.

Even dacht ik nog, ik zet mijn auto weg, maar als zij de kaken stijf op elkaar houden en niemand op de hoogte brengen, ga ik ook niet in hun voordeel handelen.

Ik maakte wat foto’s, want je weet nooit of ze met niet goed gecontroleerde bewegingen mijn auto zouden raken met hun machines.

Toen we een kwartier later vertrokken met de auto, had een firma toch een veilige afrastering geplaatst en waren ze al een straat verder aan het graven.

De vraag is, hoeveel tijd nemen die werken nu weer in beslag en wat gaan ze doen?

Toen ik terug kwam van de fitness stond mijn buurman op straat en zei: “Ze zijn weer begonnen, hoe lang zal het nu weer duren?”

Ik zei dat ze in onze straat op vier plaatsen opnieuw gegraven hadden en dat terwijl niemand er iets van op de hoogte was. Dus waarom zouden wij ons zorgen maken over iets wat we niet weten. Dat maakt toch niks uit, we moeten het gewoon ondergaan.

De onwetendheid heeft nooit kwaad gedaan; de dwaling alleen is noodlottig; men verdwaalt niet omdat men niet weet, maar dat men denkt te weten.

(Jean-Jacques Rousseau)

Iedereen heeft het al wel eens gehoord, in de donkere nacht met de maan op de achtergrond en plots het geluid van twee katten die recht tegenover elkaar staan. Zij doorbreken de stilte met een schel geschreeuw tegen elkaar voor ze in de clinch gaan en hun territorium dat ze afgebakend hebben beschermen.

Tot zover de theorie van de boekjes, in de praktijk ligt dat iets anders.

Sinds onze hond en beste vriend van de kat is gestorven neemt zij de honneurs waar door altijd in onze omgeving te liggen en ’s nachts het bed met ons te delen.

Het was rond 02u25 dat ik wakker werd van een geluid dat door merg en been sneed. Het was een krassend geluid, gevolgd door gehuil alsof mijn kat in nood was. Ik stond op, deed het licht aan en keek in de andere aanpalende kamers of de poes nergens vastzat, maar dat was niet zo.

Opnieuw hoorde ik hetzelfde geluid dat mij naar beneden lokte.

Aan de voordeur zat mijn kat met een hoge rug te grommen en rare sprongentjes te doen. Wij hebben een zware voordeur met gepantserd dik glas waardoor je op sommige plaatsen naar buiten kan kijken.

Eerst dacht ik nog dat mijn poes haar gevoeg moest doen, want dan schreeuwt ze soms ook, als het minder goed gaat op de kattenbak.

Doch dit bleek niet het geval te zijn, aan de andere zijde van de deur zag ik een donkere schaduw die zich heel dichtbij tegen de deur had genesteld. Alleen het glas scheidde deze twee katachtigen.

Ik kan goed begrijpen dat ze buiten vechten om hun eigen territorium, maar nu zat de ene uitdager bij mij in de gang en de andere die de handschoen van de strijd opnam, buiten tegen de deur.

Ik ging terug naar bed, maar het luidruchtig gekrijs met af en toe het krassen met de nagels over het glas bleef nog duren tot de ochtend.

Om 06u00 was mijn vrouw ontwaakt uit haar droom en had ook uiteindelijk die geluiden opgevangen en ging op haar eigen onderzoek uit. Ik zweeg in alle talen van mijn onderzoek eerder die nacht en deed alsof ik sliep.

Ik denk wel dat mijn vrouw de kat aan de buitenkant had weggejaagd, want toen ze terug naar bed kwam, stopte het ingebeelde gevecht.

Nu konden we nog een paar uurtjes genieten van de stilte en we vielen terug in slaap. Ik voelde even dat de kat op mij lag te spinnen en dat gaf mij een rustig gevoel.

Voor de rest van de dag keek mijn poes de kat uit de boom, boven op de leuning van de zetel met zicht op de hele straat.

Wij onthouden vooral uit dit voorval: Een gepraamde kat zal dwars door de ramen vliegen om meer ruimte te hebben. (wie in nood verkeert of in verlegenheid gebracht wordt kan onverwachte, vreemde dingen doen.)

De afspraak lag al weken vast en er kon niks meer tussenkomen, behalve dan enkele centimeters aangevroren zeldzame sneeuw in Limburg. De straten van onze wijk lagen er nog altijd spekglad bij en het was oppassen om veilig te vertrekken. Gelukkig waren de hoofdwegen vrij van ijs en sneeuw vanwege massa’s gestrooid zout.

Voor het opmeten van mijn sportbenen voor een nieuw soort steunkousen moest ik naar Borgloon, omdat het afsprakenboek van de Orthopedische winkel in Hasselt, al voor meer dan vijf weken volgeboekt was. Er waren dus vele wachtenden voor mij.

Naar Borgloon dus en ik had op voorhand al op de wegenkaart gekeken waar ik ongeveer moest zijn, kwestie van toch een beetje voorbereid te zijn. Een makkie dus, maar niets was minder waar.

De stem van de vrouw in mijn dashboard loodste mij wel naar daar, daar was ik gerust in. Maar opeens viel mijn radio door slechte ontvangst uit en bleef alleen een krakende geluid mij innerveren. Ik drukte op de toets voor een andere radiozender en mijn vrouwelijke wegwijzer ging ook de mist in, dacht ik.

Ik stopte en gaf het adres opnieuw in, niet wetende dat madame nog altijd vanuit het niets mij de weg wees naar de eindbestemming.

Het viel mij op dat ik precies een andere weg aan het volgen was en passeerde achtereenvolgens: Ordingen, Brustem en dan moest ik plots een veldweg op, waar Jezus wellicht nog nooit was geweest en hij had dus ook vergeten de sneeuw te ruimen op de kinderkopjes. Er stond ook een richtingaanwijzer: “Begraafplaats”. Nu was ik helemaal het noorden kwijt en reed blind verder tot op een rond punt en moest de derde afrit nemen en reed eindelijk in de richting van Borgloon.

Gelukkig ben ik altijd te vroeg en bereikte mijn eindpunt, vijf minuten voor afspraak.

Een kwartiertje later begon ik aan de terugweg naar huis, dacht ik toch. De Gps stuurde mij weer een besneeuwde veldweg in, maar ik reed mij al na honderd meter vast vanwege verbodsplaten die pas geplaatst waren. Dus moest ik opnieuw mijn weg zoeken naar de grote baan waar ik een paar minuten voordien was ingereden. Als de verbodsplaten er niet hadden gestaan kon ik rechtstreeks een wijk in twee snijden en doorkruisen, waardoor ik een kilometer of twee had gewonnen en brandstof gespaard.

Ik schakelde de GPS uit en de muziek in en reed op eigen intuïtie naar huis.

Mijn brein werkte op volle toeren en bracht mij zoals vroeger naar de plaats waar ik moest zijn, de eindbestemming van mijn voormiddag.

Gelukkig mag ik de volgende keer naar de vestiging in Hasselt gaan, als de Orthopedisch technieker mij ergens tussen twee afspraken kan wringen.

En daar kan mijn GPS dit keer niets aan veranderen.

Op een grijze regenachtige dag in Januari reed ik, op een droog moment, met de fiets naar mijn eerste afspraak in het ziekenhuis voor een body controle.

Gelukkig kwam ik vroeg aan op de site en nam ik de tijd om mijn tweewieler goed af te sluiten en mijn muts en handschoenen goed op te bergen in de fietstas. Het was van mijn vierde vaccinatie geleden dat ik nog een mondmasker gedragen had maar hier was het nog altijd verplicht.

Ik zette het mondmasker op en liep naar binnen. Daar vormde zich plots een dichte mist, zijnde de condens op mijn brilglazen, omdat ik van de koude lucht in de warme omgeving stapte van het ziekenhuis. Ik moest bijna al tastend met mijn handen de weg zoeken naar de digitale aanmeldbalie. Uit veiligheidsoverweging en om botsingen te voorkomen, zette ik toch maar even de bril af, maar echt zuiverder werd mijn wereld niet.

Ik nam plaats in de wachtzaal en wachtte tot de specialiste mij naar binnenriep voor de consultatie en onderzoek van mijn adergestel. De deur van haar kabinet zwaaide open en zij wuifde mij al lachend naar binnen. Wij hebben al jaren een goede band met humor, want voor die prijs mag je al eens lachen.

Even wou ze nog een paar oppervlakkige adertjes wegspuiten, maar ik had gelukkig mijn steunkous niet meegebracht. Plots zei ze: “Het is niet dringend dus stellen we dit uit tot volgend jaar.” Ze printte mijn papieren uit, ik betaalde de visite en kon er weer een jaar tegen. “Je weet, als er iets is, dan bel je maar”, lachte de specialist nog en liet de volgende patiënt binnen.

Ik liep na een kwartiertje terug naar buiten terwijl er nog een zwerm van patiënten hun weg naar binnen zocht. Ik kon eindelijk het mondmasker weer opbergen tot de volgende afspraak in het ziekenhuis.

Het was ondertussen buiten aan het gieten en ik liep naar de fietsenstalling om al niet dadelijk doornat te worden.

Bij de fiets aangekomen keek ik automatisch in de fietstas om mijn muts en handschoenen terug aan te doen, maar ik kreeg de schrik van mijn leven toen ik zag dat ze leeg was.

Ik dacht nog: “Wie steelt er nu een muts en handschoenen uit een fietstas?”

Dan vertrekken wij maar zonder, besloot ik en wou het slot ontkoppelen. Wat bleek nu, mijn sleuteltje paste niet in het gleufje dat ik al zoveel keren had gebruikt.

Toen pas zag ik het, het was niet mijn fiets, maar wel hetzelfde merk. Bij nader onderzoek, zag ik dat er vijf fietsen van hetzelfde merk in het fietsenrek stonden. Allemaal perfect afgesloten elektrische fietsen, aangekocht bij een Limburgse krant, haha.

Ik haalde zuchtend en blij als een kind “mijn” muts en handschoenen uit “mijn” fietstas, opende “mijn” fietssloten en zoefde weg, door de kletsende regen naar huis.

Een kwartiertje later kwam ik thuis aan als een verzopen kat, maar het had deugd gedaan. Ik was weer voor een jaartje goedgekeurd en “mijn” fiets stond terug in de garage, het leven kan toch simpel zijn, soms.

De Kerstman had bij een vastgoedmakelaar nog juist op het nippertje het Huis gekocht op Winterland waar hij bijna een maand zou gaan wonen.

De eerste weken bleken koud met dagtemperaturen onder het vriespunt, maar dat was de Kerstman wel gewend in Lapland. De enorme lage temperaturen en deuren van het huisje, die open en dicht gingen om de bezoekers te ontvangen, zorgden ervoor dat de palletkachel het huis niet naar behoren kon verwarmen.

De elfjes en de Kerstman lieten dat niet aan hun koude ledematen komen en ontvingen duizenden kinderen, volwassenen en huisdieren, sommigen met triestige verhalen en ziektes of wilden gewoon hun hartje luchten.

De talrijke bezoekers gingen altijd naar buiten met een glimlach dankzij een gesprekje met de Kerstman en lieve Elfjes.

Maar opeens zat het een dag niet mee.

Vele verhalen vertelde de Kerstman aan de klasjes met leerlingen van vele scholen. Iedereen was gelukkig en wist waarom de Kerstman “Hohoho!” riep en wie zijn favoriete rendieren waren.

Die dag pruttelde de kachel tegen en wou geen warmte ontwikkelen, gelukkig was het 10 graden boven nul.

Opeens rook de Kerstman onraad en rook, stuurde zijn 11-je naar buiten om te kijken wat er loos was.

Ze vloog terug het huis binnen en smeekte de Kerstman om dringend naar buiten te komen, waar een muur van dikke verstikkende rook hing.

Het huisje werd ontruimd en langs de zender hulp ingeroepen.

De kachel waar ook een lade inzat met de verbrande pulp had vuur gevat en dat vuur had zich bijna verplaatst naar de schoorsteen en dan was het houten huisje tot op de grond afgebrand.

Nu moesten de Kerstman en de 11-jes buiten de mensen begroeten terwijl het euvel werd verholpen. Verluchten en schoonmaken van de kachel, wat toch snel een uur in beslag nam, moest nu eenmaal gebeuren. Tot overmaat van ramp, begon het ook nog eens te regenen, maar dat deerde de Kerstman en zijn Elfje niet om met iedereen op de foto te gaan.

Zelfs een bezoeker, arts op de spoeddienst in Gent, vroeg of wij niet geïntoxiceerd waren door de vuile rook. Wij stelden hem gerust met: “een beetje”.

De brandgeur bleef de ganse avond in het huisje hangen en ook de bezoekers roken het. Wij zaten uren met de deuren open voor verluchting, maar dat kon niet verhinderen dat de Kerstman en Elfje stonken naar BBQ-vlees.

Na een uurtje leek alles terug in orde te komen, maar de laptop, printer en fototoestel werkten niet meer, na de noodstop van de stroom.

Na een half uur viel plots de stroom helemaal uit op een gedeelte van de Kerstmarkt en zat ook het huisje van de Kerstman zonder stroom.

Het duurde bijna een uur voor er een nieuwe hoofdstroomkabel kon gelegd worden.

Het regende en achteraf bezochten nog vele mensen het huisje en konden opnieuw samen op de foto met familie en de Kerstman.

Het was een bewogen dag, maar iedereen bleef kalm en behield zijn lach.

Die lach doet wonderen tijdens de mooiste tijd van het jaar, de Kerstdagen.

Bijna waren de Kerstman en zijn Elfjes dakloos, maar de techniekers van de Kerstmarkt hadden dit voorkomen, waarvoor een grote dikke merci.

Kerstmis werd toch een groot feest en de Kerstman en zijn Elfjes konden tot 30 december de goedgeluimde mensen ontvangen. Hohoho! Zalig Kerstfeest aan iedereen!