Het pleintje leefde verder op haar eigentijdse manier.

 

 

 

Toen ik deze morgen op het pleintje arriveerde, zag ik twee senioren bij de laadpaal voor elektrisch aangedreven auto’s staan. Er hing één kabel aan het die de batterij van een voertuig aan het opladen was.

De oudjes keken verwonderd, want dit was voor hen precies een brug te ver. Gelukkig was ‘De Sigaar van de partij om de nodige technische uitleg te geven. Hij was zoals iedere dag de afgewaaide takken aan het opruimen in een wolk van sigarenrook, en wachtte op het juiste moment af om toe te slaan met zijn wijsheid.

Ik wandelde verder het pleintje op en kwam één van die senioren tegen.

Al lachend vroeg ik of hij zich was gaan opladen aan de laadpaal. Spontaan begonnen wij een gesprek over de snelle veranderingen in het leven van aangedreven voertuigen. “Dit wordt onze toekomst, alles zal elektrisch aangedreven  zijn in de toekomst. De dieselwagens moeten langzaam verdwijnen uit het stadsbeeld”, zei ik fier alsof ik een specialist was in ‘verloedering van grondstoffen’.

Hij trok een bedenkelijk gezicht en zei: “ Dat kan niet, want het vrachtwagenvervoer, diesellocomotieven, de binnenvaart en zelfs sommige stroomcentrales draaien op de ‘zo gezegde’ vervuilende brandstof. Denk daar maar eens even over na.”

En hoe meer ik er over ging nadenken, hoe meer ik hem moest bijtreden.

Voor hij zijn weg vervolgde zei hij nog: ” Je moest eens weten wat allemaal van ruwe aardolie wordt gemaakt. Verbieden gaat dus niet, wat de groenen ook beweren.”

Ik keek hem nog na,  en kon niets anders besluiten, dan dat hij gelijk had. Misschien had hij wel bij een groot olieconcern gewerkt en leefde hij nu van de schommelende olieprijzen.

Ik vervolgde mijn weg en moest vaststellen dat de sluikstorters er een nieuwe manier van storten op na hielden.

Ze begonnen fouten te maken, dacht ik, want ze lieten naamkaartjes na in de vorm van duidelijke tips. De sluikstorter aan één van de vele vuilbakken op het pleintje, was beslist een zeevaarder, hij liet een zak na met daarop zijn naam.

Aan de glascontainer had weer een andere idioot een fiets achter gelaten, dus hij moest zeker een wielertoerist zijn.

Ik had genoeg lessen geleerd vandaag en besloot terug naar huis te wandelen onder de winterse buien die ons vergezelden.

Gelukkig was het thuis lekker warm vanwege de verwarming op aardgas.