Met de hond gaan wandelen zijn bezigheden die me tot rust brengen, zeker als het plassen en grote boodschap snel achter de rug zijn, dan gaan we nog een extra hoekje om. Voor mij is die wandeling een reeks van momenten om na te denken over van alles en nog wat. Ondertussen neem ik de gebeurtenissen rondom mij tijdens de wandelweg in mij op.

Dat nadenken gaat soms zo ver dat ik, mensen onbewust niet zie en vergeet te groeten, maar vooral is het mijn hond Nala die mijn aandacht het meest opeist.

Vandaag zat ik rustig op de bank te mijmeren, terwijl Nala centimeter per centimeter het pas afgereden grasperk van de loopweide besnuffelde. Dat nam veel tijd in beslag en ineens verdween ze naar de uiterste plaats van de loopweide op zo’n 15 meter van mij verwijderd. Opeens zag ik haar ronddraaien, wat betekende dat ze de juiste plaats gevonden had en het tijd was voor de grote boodschap. Van op de afstand, van waar ik zat, zag ik iets vallen en ik moest mijn stelling van Pythagoras bovenhalen om de juiste plaats te bepalen waar de verlossing had plaats gehad. Ik stapte snel de afstand af met een zakje in de aanslag, maar toen ik ongeveer op de plaats aankwam was mijn hond alweer op een andere locatie.

Ik keek rond en zag een serieus hoopje liggen en begon met het oprapen van het goedje. Ik voelde dadelijk dat hier iets niet juist was, het gevoeg in mijn zakje voelde ijskoud aan en toen besefte ik dat ik de grote boodschap van een andere hond had opgeraapt.

Ik gooide het zakje weg, stapte terug naar de bank, waar de leiband van mijn hond lag, met daaraan nog een reserve zakje. Nu moest ik terug naar de plaats waar mijn eigen hond ongeveer haar gevoeg had gelaten. Spijtig genoeg zijn er nog heel veel baasjes, die alles laten liggen en denken dat het van zelf zal vergaan of iemand anders het zal oprapen, zoals ik, zei de zot. Maar goed, ik taste de plaats goed af en herkende plots een stortplaats waarvan de massa, die er lag, van mijn hond kon zijn.

Terwijl ik het opraapte voelde ik dat het nog een beetje warm was en ik kreeg daarvan een koude rilling. Opgeruimd staat netjes, zei ik tegen mezelf en dus deponeerde ik het goedje voor een twee keer in een plaatselijke vuilbak.

Nala stond al te wachten aan de bank en ik kon haar aan de leiband klikken. Ze had zo’n blik van, wat heb je nu daarjuist eigenlijk uitgespookt.

Terwijl ik de hondenweide achter mij liet, keek ik nog eens rond of niemand mijn flater had gezien. Onderweg naar huis moest ik denken aan de tijd dat ik bij de scouts was. Toen moesten wij ook elke dag een goede daad verrichten. Toevallig ligt de hondenweide op de plaats, waar vroeger een noodkerkje stond, waar wij iedere zondag met de scouts naar de mis gingen.

“Akela, wij doen ons best!”

“djip, djip, djip……”

Die goede daad had ik vandaag dus gedaan, alleen zat daar een raar geurtje aan.

We hebben onze Nala nu drie maanden en een week, bij ons thuis in haar gouden mandje. Zo gezegd theoretisch, want in de praktijk ligt ze graag bij ons op de sofa of in mijn muziekkamer onder het bureau of onder de tafel, lekker beschut. De laatste weken gaat ze ook graag naar buiten, genieten van een zeldzaam zonnetje in onze tuin.

Wij gaan iedere dag drie keer met haar wandelen en dat doet ze graag. Alleen zijn we nog een beetje ongerust over haar grote boodschap, die eindigt meestal in de vorm van diarree. Daarom wandelen wij langs grasperken en weides, zodat er nooit een accidentje kan gebeuren ergens op de stoep. En ja, we hebben alle soorten voedingen, poedertjes en pillen geprobeerd, maar het blijft wisselvallig.

Vandaag wandelden Nala en ik, in een droge periode, tussen twee ‘Maartse buien en Aprilse grillen’ door naar de hondenweide.

Ik liet haar loslopen en ikzelf ging wat genieten op een bank, iets verder. Ik zag dat Nala problemen hadden met haar stoelgang, ze zat minuten lang te duwen tot er uiteindelijk een vaste massa tevoorschijn kwam. Hondje blij, baasje blij, want het was gemakkelijker om op te ruimen. Nala wandelde nog wat rond om alles goed te kunnen besnuffelen en ik zette mij nog even terug op de bank. Meestal komt ze dan zelf vragen om terug aan de leiband geklikt te worden.

Vandaag niet, ik zag ze opeens met haar voorste poten onder de afspanningsdraad door graven en graven. Het gebeurt wel meer dat honden die uit vreemde landen komen, in het begin vluchtgedrag vertonen, dat na een tijdje wel overgaat. Ik liep zo hard als ik kon met de leiband naar de plaats waar Nala aan het graven was. Toen ik aankwam op de plaats van onheil, zag ik haar met een beentje van een kippenvleugel in de muil gaan liggen in het gras. Oef, dacht ik, was het dat maar, ik zei dat het vies was en dat ze het uit haar muil moest laten vallen. Het er zelf uit halen probeerde ik niet meer, want ze had een tijdje geleden nog eens iets opgeraapt langs de straat. En toen ik het uit haar muil wou pakken, blafte ze en hapte naar mijn hand, maar beet niet. Nala is een zeer zachte lieve hond, maar van haar eten moet je afblijven, alhoewel ze daar thuis geen probleem van maakt.

Er zat dus niets anders op dan haar voorzichtig aan de leiband te klikken terwijl ze plat op de grond lag. Ze gromde wel, maar toen ik haar aan de leiband had trok ik haar recht en na een tijdje liet ze het beentje los en wandelde ze gewoon mee met kwispelende staart. Je probeert er altijd op te letten dat ze niks oprapen van de straat, maar één klein moment dat je niet geconcentreerd bent, kan het gebeuren.

Het is bij deze gebeurtenis gebleven en we hebben haar niet gestraft of berispt, daarvoor verstaat ze ons nog niet genoeg. Wij proberen het haar wel te verbieden, maar dat is nog toekomstmuziek vanwege haar aanpassingsperiode.

Toen ze haar avondschotel kreeg opgediend, keek ze mij tevreden aan, met van die trouwe hondenogen. Ik kon het niet laten om haar te vragen wat er nu het lekkerste was, dat beentje of haar speciale avondsouper.

Op het antwoord kan ik fluiten, want haar eetbak met lekkers, was op een paar minuten leeg en daarna ging ze languit liggen om te rusten, van de zware inspanning.

Ik heb dan zelf maar een kippenboutje opgeknabbeld…..en lekker dat het was.

Iets meer dan een maand geleden ben ik naar de tandarts geweest na een wachttijd van meer dan 3 weken. Er was een grote vulling uit één van mijn hoektanden gevallen en ik leefde van de tocht en dus moest het gat gedicht worden. Ik draag ook een brug met tanden die over de andere tanden geklikt moet worden. Sinds mijn bezoek aan de tandarts, zat die brug niet meer perfect hetzelfde en bewoog altijd een beetje tijdens het eten. Ik dacht dat het wel in orde zou komen na een tijdje, maar vandaag was er een andere plotselinge doorbraak.

Aan de zelfde tand voelde ik iets tussen de beugel en die tand zitten. Je kent dat wel, je probeert dan met je tong dat voedingssupplement weg te zuigen en dat lukt soms niet. Je kan er soms uren mee bezig zijn, tot je pijn krijgt aan de punt van je tong en dan is er alleen de elektrische tandenborstel die de oplossing kan verzilveren.

Ik was er zo ambetant van geworden dat ik mijn brug wou verwijderen maar ze zat ineens muurvast en ik moest aan de andere kant trekken om het kleinood los te krijgen. Het lukte uiteindelijk, maar er kwamen ook stukjes mee van de eerder opgevulde hoektand. Ik ving de stukjes  van de tand op en zag dat er ook een soort van graankorrel bij was, die korrels die je overal op alle soorten brood vind. Dat had de spanning gegeven, maar nu zat mijn brug los, nu dat stukje tand afgebroken was.

Ik belde naar de tandarts en die vertelde mij, dat ik maar zo’n tube kleefpasta bij de apotheek moest gaan halen om mijn gebit op zijn plaats te houden. Dat voorspelde niet veel goed, voelde ik. En toen kwam het: “Ik heb zo niet direct ergens plaats in mijn agenda, maar kan je binnen drie weken op een maandagmorgen komen, dan zullen wij eens kijken….” Tja, je hebt geen andere keuze dan te aanvaarden dat je nog “even” geduld moet uitoefenen.

Ik heb nog geen plaksel om mijn brug op z’n plaats te houden, dus wordt het opletten tijdens het eten dat de brug niet te samen met de stroom eten mee de darmen invloeit, want dan heb ik pas echt een probleem.

Ik kan natuurlijk ook pap eten en uit een beker met een rietje drinken, maar daar is het nog wat te vroeg voor…..denk ik, hoop ik……

Ik probeer ook binnensmonds te lachen wat ook niet simpel is.

Als wij ’s avonds de hond uitlaten op haar laatste wandeling van de dag, zit de kans er dik in dat we hem tegenkomen. Al jaren loopt er één of meerdere exemplaren rond in de buurt. Hij kan ergens op zolder wonen en veel lawaai maken, als hij maar een klein gaatje vind, waar hij door kan.

Hoe kan je een steenmarter herkennen?

Een volwassen marter heeft de grootte van een kat, maar staatlager op de poten en heeft en lange pluimstaart. De kleur is overwegend donkerbruin met een witte keelvlek.

Marters zijn geduchte roofdieren die vooral muizen en ratten, maar ook insecten, wormen, vogels, eieren, fruit en bessen eten. Ze lusten ook etensresten die op de composthoop belanden. Het zijn opportunistische jagers die zich voeder met hetgeen er op dat moment voorradig is in de natuur en wat gemakkelijk bereikbaar is.

Ik heb geen probleem met de marter, als hij maar rustig blijft en mijn poes gerust laat.

In mijn keuken heb ik een soort van lichtkoepel die op het dak ook nog beschermd is door speciale doorschijnende pvc.

Op een avond wilden mijn vrouw en ik gaan slapen, toen er op mijn lichtkoepel twee zware slagen weerklonken. Iedereen schrok zich rot. Voor wij beseften wat het was, klonk er nog een doffe zware slag. Eerst dacht ik aan inbrekers, drugverslaafden die op zoek zijn naar geld, maar na die drie doffe slagen werd het stil, muisstil. Dan kon het volgens mij alleen maar een kat geweest zijn, maar die sluipt op haar tenen en maakt geen onnodig geluid op het dak, buiten de paartijd. Er bleef dus maar één dier over dat nog in aanmerking kwam en dat was de marter. Misschien wel meer dan één marter, dacht ik, maar zo veel lawaai, dan was het een heel regiment of een paringsdans.

Ik liep naar boven met een zaklamp om uit het raam te kijken, maar de vogels waren al lang gevlogen.

Gisterenavond was het weer van dat, ik kreeg koude rillingen en mijn hond Nala was in alle staten, maar blaffen, neen. Een geweldige bewaker is dat.

Ze liep even rond als een kieken zonder kop en zocht dan bescherming onder mijn bureel in mijn muziekkamer, het arm dutske. En daar ligt ze nu altijd, dag en nacht, daar voelt ze zich veilig. Misschien hoort zij ’s nachts dat geluid ook meerdere keren als wij slapen. Je zou denken dat marters zich ophouden in gebieden, parken en bossen, waar ze hun gang kunnen gaan.

Maar nu zitten ze al in woonwijken en iedereen kan er last van krijgen.

Doordat ze soms hun intrek nemen in gebouwen, ontstaan er hier en daar problemen. Zo kunnen die dieren veel schade aanrichten aan dakisolatie, wanneer ze binnendringen in de ruimte tussen dak en onderdak.

Er is nog een speciaal fenomeen waar veel chauffeurs al mee te maken hebben gehad, de zogenaamde “automarters”, steenmarters die onder de motorkap van wagens schade aanrichten door te bijten in leidingen en kabels.

Onze auto staat ’s nachts in de garage en mijn beestjes zijn veilig binnen.

Dat er af en toe door de marters getrommeld wordt op mijn dak moeten we er dan maar bijnemen.

Het was maandagnamiddag en ik zat naar tv te kijken, naar het wereldkampioenschap Snooker in Sheffield, waarvan de beeldkwaliteit vandaag wel redelijk goed meeviel. Af en toe kwamen de blokken voorbij maar vooral de rode en gekleurde ballen rolden over de groene mat op de snookertafel.

Opeens zag ik door het raam een lichte camionette met ladders op het dak stoppen. De chauffeur stapte niet uit, maar tokkelde nog een kwartier op zijn laptop voor hij bij mij aanbelde.

“Goeie middag, ik ben de technieker en ik kom uw probleem oplossen”. Ik zei, “kom binnen dan kan je blokken zien”. “Dat hoeft niet”, zei de man al lachend, “het probleem bevindt zich ofwel hier in dat kastje tegen de muur of ergens anders in een grote schakelkast een straat verder”. “Ik heb juist gekeken op mijn laptop, maar al de geburen hebben hetzelfde probleem.” Maar, dan was ik dan toch diegene die het euvel bij de provider had gemeld. De man zette zijn ladder tegen mijn gevel en na vijf minuten wandelde hij verder van kastje naar kastje, van muur tot muur.

Opeens begon het te regenen en hij kwam terug naar zijn camionette, stapte in en reed weg. Ik zat als een waakhond voor mijn tv, de blokjes al grommend te tellen. Het eerste half uur kwam er geen verandering en ik dacht echt dat hij de plaat gepoetst had.

Ik moest van de zenuwen naar het toilet om terug ‘zen’ te worden met de omgeving. In de verte hoorde ik mijn vrouw roepen, “nu is alles zwart”, iets later, “nu is er terug beeld en de blokjes zijn weg, allemaal!”

Zo snel ben ik nog nooit van het toilet gekomen om te kijken of alles terug perfect in orde was. Ik probeerde alle posten met de afstandsbediening, maar ik kon geen één blokje op mijn beeldscherm detecteren.

Nu kon ik met een gerust hart de tv. uitschakelen en straks weer rustig zappen naar de grote hoeveelheid aan buitenlandse posten met de hoogste beeldkwaliteit.

Ik zat nog maar net achter mijn computer, toen de bel ging.

Er stond een man met een ladder voor mijn deur, de technieker, ik herkende hem. “Het is opgelost”, zei hij, “er was een contactkastje onder water gelopen en daardoor kwamen die rare storingen”. Ik bedankte hem en met een lach, die bewees dat hij zijn werk graag deed, liep hij, met de ladder op zijn schouder, de straat uit, naar zijn camionette die om de hoek geparkeerd stond.

Straks kunnen wij terug met een gerust hart terug naar Blokken kijken.

Je leest het goed, maar iets verder in het verhaal ga je dat beter begrijpen, waarover het gaat.

Wat is de kwaliteit van de grote beeldschermen van onze televisies toch mooi en perfect, ingesteld aan ieders oog. Met zo’n 200 verschillende televisieposten vindt iedereen zijn goesting wel en kan je binnen de 2 seconden kijken hoe het weer is in de Verenigde Arabische Emiraten.

Maar als het fout gaat, dan gaat het goed fout. De laatste dagen kon ik veel posten niet meer krijgen, ofwel waren ze overlapt met een andere post, met vele blokjes in alle grootten en kleuren.

Nu ben ik een geduldig iemand, maar de vierde dag begon dat vierkant gedoe  in alle maten en gewichten mij serieus te vervelen. Gelukkig kregen wij nog enkele posten waar het af en toe blokken sneeuwde, maar de meeste posten, zoals de zenders van de openbare omroep draaiden volledig in de vierkante soep.

Deze middag had ik er genoeg van en belde naar de provider voor eerste hulp.

Wonder boven wonder kreeg ik dadelijk aansluiting bij de technische dienst. Ik kreeg een vrouwenstem, die mij vroeg wat er scheelde. “Ik moet al de hele week, elk uur van de dag naar blokken kijken en daar wordt je niet goed van”, zei ik.

“Al de digitale verbindingskabels heb ik uitgetrokken en terug in de juiste opening gestoken, meer dan tien keer, maar de blokken gingen niet meer weg en ik zit er mee”, ging ik verder.

Ze ging vanaf haar computer mijn digibox terug opstarten en dacht dat het probleem hiermee verholpen zou zijn. “Wat zie je nu”, vroeg ze na de nieuwe opstart. En echt waar, ik zei: “Blokken staat op en ik zie Ben niet meer vanwege de andere storingsblokken.” Ze kon waarschijnlijk niet tegen mijn humor en wou van mij af en zei: “Ze zullen wel bij u in de buurt aan het werken zijn, vandaar die storingen en daarna zal het beeld wel terug normaal worden.” “Dat klopt”, zei ik, “overal in de buurt zijn ze aan het werken, maar mijn geburen hebben deze problemen niet met hun televisie, dat had ik al gecheckt.”

Het bleef even stil aan de andere kant en toen vroeg ze mijn mobiel telefoonnummer. Dat kon ze eigenlijk zelf zien, ik heb er een abonnement, als ze wat moeite zou doen, maar ik gaf het op haar vraag.

Het werd weer een paar minuten stil en toen zei ze dat de technicus morgen zaterdag zou langs komen tussen 10u00 en 14u30. ‘Goede middag meneer en goed weekend’, zei ze nog en weg was ze.

Ik zat verder met mijn mond vol tanden en er zat niks anders op dan wachten tot de volgende dag.

Op zaterdagmiddag, rond 12u30 belde de technieker aan, er werd gemeten en cijfers bekeken en ik voelde de uitslag van het onderzoek al aankomen.

De fout lag ergens buiten in het kastje op de muur en daarvoor moest hij voor komende maandag iemand anders langs sturen. Had hij misschien hoogtevrees of wou hij het weekend instappen?

Gevolg, weer een dagje thuis blijven. Gelukkig kan ik ondertussen kijken naar het wereldkampioenschap snookeren, niet met ballen, maar met vierkante blokken.

Er zijn zo van die menselijke dagdagelijkse handelingen die je niet kan onderdrukken, je lichaam heeft er behoefte aan en wel meerdere keren per dag.

Voor een toiletbezoek moet je geen uurrooster opstellen, de juiste signalen geeft je lichaam wel. Dan is er iets later een bezoek aan het kleinste kamertje van je huis noodzakelijk.

Er was geen vuiltje aan de lucht toen ik gisterenavond rond 23u00 naar het toilet ging. Na de dringende boodschap spoelde ik door en wou het toilet verlaten, toen ik vaststelde dat de waterbak van mijn toilet zich niet vulde. Ik drukte nog eens op de knop, maar ik hoorde geen water lopen.

Het was pas een paar maanden geleden dat ik het binnenwerk, met name een nieuwe vlotter had gemonteerd, maar die weigerde nu al de medewerking, dacht ik.

Ik verwijderde het deksel van de watervergaarbak en voelde aan de vlotter en dacht dat er vuil in het vulsysteem was gesukkeld en de sproeikop had verstopt. Normaal zou ik dadelijk het kleinood gedemonteerd hebben, want de nacht stond voor de duur en misschien begon het water wel terug van zelf te lopen met een kleine overstroming tot gevolg.

Ik stel deze werkzaamheden uit tot de volgende morgen, dacht ik, want boven op de badkamer hebben wij nog een toilet dat wij gebruiken. Dus, ‘no big deal’, dacht ik. Ik stelde mijn vrouw en de huisdieren op de hoogte en mijn vrouw dacht dat ik niet goed op de drukknop van de spoelbak had gedrukt. Dus ging ze zelf eens poolshoogte nemen. Ze moest toegeven dat er iets scheelde maar ze kon doorspoelen. Dus liep het water wel, dacht ik, langzaam maar met genoeg vloeistofstroming om de bak te vullen voor een volgend toiletbezoek.

Ik keek nog wat tv terwijl mijn vrouw op stap ging met Nala, onze hond, voor de derde en laatste wandeling van de dag.

“Samen een straatje om”, zong ik stilletjes, toen ze samen vertrokken.(Een nummer van Rudi Carrell uit 1975).

Toen ze terugkwamen kreeg ik een verslag van de wandeling. Ze had een paar mensen op straat gezien die aan hun deur stonden te praten over een probleem met de druk op het kraantjeswater.

Dus we waren niet alleen met het probleem, maar niemand wist wat er aan de hand was. Je gaat wel nadenken, kan ik nog douchen of gewoon een wasje doen aan de wasbak in de badkamer of de tanden poetsen? Moeten wij water rantsoeneren of komt dat terug in orde.

Wat een geluk dat ik mijn computer nog had opstaan. Op Facebook stonden tientallen berichten van mensen die ook hetzelfde probleem met het water ondervonden, sommigen hadden de Waterdienst zelfs verwittigd. Het antwoord daar was duidelijk: “We zijn ermee bezig”. Wat een geruststelling, ik sloot mijn media apparaten af en maakte mij klaar voor de droge nacht.

Rond middernacht gingen wij slapen en controleerde ik nog even het debiet van het water aan de keukenkraan. Een dun straalde sputterde uit de kraan, juist genoeg om je mond nog eens te spoelen.

In bed dacht ik nog even na over het feit, hoe belangrijk het water is in ons dagelijks leven. Dat de elektrische stroom af en toe uitvalt door slijtage van de kabels of werken door de dag vond ik normaal. Maar een te kort aan water om 23u00 ’s avonds was van een andere orde.

Deze morgen waren wij vroeg uit de veren om te controleren of er opnieuw voldoende water uit de kraan stroomde op de badkamer.

Gelukkig was het weer een waterval aan fris zuiverend water dat ik in mijn gezicht wreef en zo het probleem van de kaart kon vegen.

Straks neem in nog een heerlijke douche, want je weet maar nooit of er genoeg water voorhanden blijft vandaag.

Op app. van mijn krant stond het volgende te lezen: “Verschillende straten in- en mogelijk ook rond – Runkst (Hasselt) ondervinden woensdagavond problemen met de waterdruk. Van de Ertbeekstraat achter het station tot aan de sporthal zouden huishoudens hinder ondervinden. Watergroep zegt ermee bezig te zijn.”

Dat wisten we al, misschien wordt het bericht vandaag iets specifieker.

Gelukkig kunnen we weer volop genieten van het frisse levenswater en er is de laatste dagen genoeg uit de hemel gevallen, dus mag het even…….

Er was al dagen geleden mooi lenteweer voorspeld en daar moet je ten volle van genieten, naar geland de mogelijkheden. We hebben het allemaal gehad met regen, rukwinden en lage koude temperaturen. Om de vier dagen van dat gemixt weer, krijgen we dan af en toe een mooie zonnige dag.

Voor mij was het begin van de dag heel simpel, de hond moest uit en had weinig goesting om uit haar ligtoestand op te staan om aan de leiband geklikt te worden. Na twee pogingen lukte het mij dan toch en stapten we vrolijk langs de voordeur een mooie lentedag binnen.

Er waren al veel goedgeluimde wandelaars op stap, koppels en families met kinderen op elektrische fietsen met opgeladen batterijen voor veel kilometers reden ons voorbij.

Ook mensen onder het motto, “modern times” passeerden ons in zomertenue.

Ik zat rustig op een bankje op de hondenloopweide, terwijl mijn hond iedere geur van elke vierkante centimeter van het vers gemaaide gras opsnoof.

Mijn oog viel op een jong meisje dat op de fiets naar haar onbekende bestemming reed. Ze droeg een hoofdtelefoon met grote oorschelpen en in haar rechterhand hield ze een smartphone waar ze op keek. Met de linkerhand hield ze haar fiets rechtlijnig op de rijweg. Ik dacht, zo kan zij het gemotoriseerd verkeer toch niet horen achter haar. Pas op, ik draag ook wel eens muzikale oordopjes, maar dan staat het volume heel stil om ook alles rond mij te kunnen waarnemen, al ben je toch afgeleid.

Even later zag ik een jonge moeder op de fiets met een kleine peuter in de kinderstoel. Toen ze mij passeerde, zag ik een grote wolk witte rook opstijgen. Geloof het of niet, maar ze was aan het vapen op de fiets, met de kleine achterop. Het klimaat was hierdoor weer een beetje verstoord, dacht ik, morgen regent het weer.

Op de terugweg kwam ik aan een kruispunt waar een auto voorrang had op een ander voertuig van de rijschool, dat van links kwam. Er stonden geen haaientanden dus dat voertuig moest gewoon voorrang geven en op zo’n tien meter van het kruispunt duwde de leerling-chauffeur, bruusk op de remmen, dat zowel zij als de begeleider bijna tegen de autovoorruit vlogen. Dat had ik weer gezien, ze moest opnieuw het voertuig starten en draaide schokkend de hoofdweg op. Ik weet niet of zij gezien hadden dat ik het foutje had gezien, maar ik hield mij toch onschuldig en kon het niet laten even inwendig te lachen met het voorval.

Toen ik bijna thuis was sprak een koppel, dat ik kende van “haar nog pluim” mij aan. Ze vonden het fijn dat ik opnieuw een hond had, waarmee ik opnieuw door de straten pleinen kon genieten van de buitenlucht.

Mijn dag was goed begonnen en dat kwam gedeeltelijk door de zon en de onverwachte gebeurtenissen. Het lange zonnige vervolg van deze voormiddag begint… namiddag. Vitaminen D geven toch een boost na het regenseizoen.

“Zonlicht in de lente en zomer geeft de belangrijkste bron aan vitamine D. Je lichaam maakt het zelf ook aan als je in contact komt met de zonnestralen.”

Volgens de weergoden moeten we best 24 uur op 24 uur genieten van deze mooie dag, want volgende week dalen de temperaturen weer gevoelig naar beneden met de daarbij gepaard gaande aprilse grillen.

“Gelukkig krijg je ook een beetje vitamine D binnen via de voeding. Bijvoorbeeld door het eten van vette vis.”

Volgende week dus met z’n allen naar de viswinkel…..

Ik ben een doordraver en geef niet snel op als ik mijn zinnen ergens opgezet heb. Als ik een programma of updates moet installeren op mijn computer, ga ik er volledig voor, al duurt dit uren.

Jullie weten, uit het vorig verhaal, dat ik nog eens een paar keer moest proberen om op de site van mijn provider te geraken. Natuurlijk lukte het van geen kanten en zo ben ik uren, in alle stilte, bezig geweest achter mijn computer met mijn smartphone in de hand. Mijn vrouw vond dat niet erg, nu kon zij met de afstandsbediening van de tv haar favoriete programma’s over het oplossen van moorden bekijken. Geloof het of niet maar ik zou bijna een moord gepleegd hebben om alles digitaal in orde te krijgen op mijn computer en smartphone.

Die nacht toen ik in dromenland lag, bracht dat mij ook geen pasklare oplossing en ik dacht de morgenstond zal wel goede raad brengen.

Na het ontbijt begon ik opnieuw met talloze pogingen om op de website van mijn provider te geraken, maar het lukte nog altijd niet.

Ik belde opnieuw het noodnummer voor hulp en had dadelijk een zuivere aansluiting met een frisse jonge vrouwenstem aan de andere kant van de telefoon. Opnieuw gaf ik haar mijn beste uitleg over het probleem en besloot met de zin: “….als het niet lukte moest ik terug contact opnemen en hier ben ik dan.” De jonge dame in kwestie begreep niet dat haar collega’s van de vorige dag zo’n rare oplossingen hadden aangeboden om er snel van af te geraken.

Ondertussen had ze mij ook een mail gestuurd, waarmee ik voor de honderdste keer moest proberen in te loggen. Niks dus, noppes en toen begon ze mij vragen te stellen over het feit of mijn achternaam juist was en mijn geboortedatum.

En plots vroeg ze mij nog eens om mijn geboortedatum te herhalen en zei ze koudweg: “Hier op mijn beeldscherm staat een ander geboortejaar genoteerd, waarmee ik in één klap nog eens twee jaar ouder werd. Dat was dus het addertje onder het gras en dat hadden haar voorgangers niet gemerkt terwijl ik toch tientallen keren mijn geboortedatum had moeten zeggen. Ik zou zeggen: “Lomp is ook vis, maar de kop deugt niet.” “Ik maak dat in orde”, zei de vriendelijke stem, “ik stuur u opnieuw een mail om in te loggen. Je wacht vijftien minuten en dan zou het in orde moeten zijn. Dag meneer, prettige dag nog.”

Nu was ‘zij’ verantwoordelijk voor het verdere goede verloop van mijn dag. Natuurlijk heb ik geen vijftien minuten gewacht, daar was ik te opgewonden voor. Ik probeerde, met de moed in mijn schoenen, in te loggen met mijn naam en geboortedatum en……ik klikte op volgende en werd doorverwezen naar de volgende pagina om een nieuw wachtwoord aan te maken. Er viel een grote last van mij af, maar niet voor lang. Op het scherm van mijn computer kreeg ik plots geen mails meer binnen en een bericht in een klein kadertje vroeg mij om mijn nieuw wachtwoord in te vullen om mails te kunnen ontvangen.

Dit probleem liet ik even links liggen en maakte de app op mijn smartphone in orde en de mails vlogen binnen. Daarna heb ik mijn moed bijeen geraapt en het wachtwoord in het kleine kadertje vervangen door mijn nieuw en plots was alles in orde. Ik heb al jaren een map op mijn computer staan waarin al de inloggegevens en wachtwoorden staan genoteerd. Ik vulde het lijstje aan en probeerde een paar keer mail te ontvangen en te versturen op mijn smartphone en computer. Oef! Het lukte iedere keer.

Al mijn digitaal speelgoed werkt dus weer naar behoren. Ik voelde mij als een klein kind dat gelukkig was met zijn nieuwe speelgoed.

Welke les hebben wij hier geleerd: “Problemen zijn er om opgelost te worden.”

Een paar dagen geleden heb ik een nieuwe smartphone gekocht en ik wou gewoon een app installeren om mijn mails te kunnen ontvangen om zo altijd “up to date” te blijven in mijn mailverkeer.

Doch de laatste dagen kreeg ik telkens een bericht, als ik wou inloggen bij mijn provider. Plots moest ik een nieuw profiel aan maken. Ik vond dat eigenaardig omdat ik al jaren met dezelfde gegevens, mailadres en wachtwoord, moest ingeven.

Ik volgde hun begeleidende info op en vulde mijn familienaam en mijn geboortedatum in. Dan klikte ik op ‘volgende’ en kreeg de volgende tekst: “De informatie komt niet overeen met onze gegevens. Geef de exacte gegevens in?” Geloof het of niet maar ik ben nog niet aan het dementeren en ken mijn naam en geboortedatum nog. Tientallen keren probeerde ik het op mijn smartphone en op mijn computer. Ik kreeg steeds het zelfde antwoord als ik mijn gegevens invulde.

Je gaat dan sterren zien en ik besloot om telefonisch contact op te nemen en mijn probleem uit de doeken te doen. De eerste technieker stuurde mij een mail waarmee ik opnieuw moest proberen in te loggen, jawel, met dezelfde gegevens om een nieuw profiel te maken. Daar ving ik ook bot, dus nam ik opnieuw contact op met de provider. Wat raar is, is dat je altijd een andere stem krijgt aan de andere kant van de de draadloze lijn. Nu was het een vrouw, waar ik mijn probleem nog eens met handen en voeten uitlegde. Ze stuurde mij ook een mail met dezelfde vragen om in te loggen door het aanmaken van een nieuw profiel. Het resultaat was hetzelfde, steeds waren mijn gegevens onjuist. Ze ging uiteindelijk contact opnemen met een collega en een kwartier aan een stuk kreeg ik eerst mooie muziek die na enkele minuten overging in een harde fluittoon en gekraak. Ik dacht dat ik contact had met een andere planeet, maar plots was ze er weer. “Meneer, probeer straks nog eens in te loggen en als het dan niet lukt, probeer het dan morgen nog eens? Als het nog niet zou werken, neem dan opnieuw contact op met ons. Er zijn problemen met site. Dag meneer, nog een fijne dag.” Ik snap het niet dat mijn eerste contact daarvan niet op de hoogte was, of hij wou mij snel afwimpelen. Maar ja, dat zijn callcenter medewerkers, zitten aan de zelfde tafel en kennen elkaar niet.

Daar zat ik dan met mijn mond vol tanden en een hoofd vol met vele vragen.

Geloof het of niet, maar er was toch één site van de provider die naar behoren werkte, want ik kreeg een paar minuten later, een mail met de uitnodiging om mijn maandelijkse betaling binnen enkele dagen uit te voeren.

Pasen is nu wel al enkele dagen voorbij, maar ik zit nu op eieren, grote eieren en die zijn niet van chocolade.

Wat een klantendienst, ze weten zelf niet wat ze doen, als het geld maar binnenstroomt. Je zou zeggen ik zoek een andere provider, maar ik hoor overal ontevreden mensen en klachten.

Alles werkt en daar ben ik al blij om, maar ik kan zelf dus niets controleren op de site van mijn provider, want ik ben er niet gekend.

I am mister nobody. (Wordt vervolgd.)