Die ochtend had ik een vroege afspraak met mijn specialiste Vasculaire heelkunde, kortom aderspecialiste.
Normaal ben ik altijd ruim op tijd op de consultatie, maar vandaag ging het bijna mis. Ik had het plan opgevat om eerst nog een lekkere douche te pakken en mij langzaam voor te bereiden op mijn korte consultatie. Daarom zou ik ten laatste om 07u30 opstaan om zeker tegen 08u30 in de kliniek te zijn.
Om 07u00 werd ik voor de ‘elf en dertigste’ keer wakker, keek op de wekker en besloot nog even te blijven liggen. Natuurlijk viel ik terug in een diepe slaap en droomde van een heerlijke vakantie in het zuiden, tot de gsm. van mijn vrouw mij om 08u00 wakker piepte. In zeven haasten sprong ik onder douche, om de slaap uit mijn ogen te spoelen, poetste snel mijn kunstgebit en sprong in mijn kleren.
Mijn vrouw reed de wagen uit de garage en om 08u20 waren wij onderweg voor een kort ritje van 5 minuten.
Mijn vrouw had ook niet de tijd gehad om wat schmink aan te brengen en bleef op de parking in de auto zitten. Dit varkentje zou toch snel gewassen worden, dacht ik.
Om 8u25 stapte ik de volle wachtzaal binnen, wat ik al verdacht vond.
Opeens stak mijn specialiste haar hoofd door het gat van de timmerman om te melden dat zij te laat was, wegens het wegbrengen van haar kinderen.
Al die mensen in de wachtzaal waren dus nog voor mij, en ik moest denken aan mijn vrouw die in de auto op mij zat te wachten.
De specialiste nam ook het kabinet van haar collega dokter in gebruik, zodat ze twee patiënten gelijktijdig kon behandelen, of toch bijna.
Een kwartiertje later dan voorzien mocht ik plaats nemen in één van de folterkamers en mijn broek en kousen uitdoen, terwijl zij verdween naar de patiënt in het andere kamertje.
Ik hoorde na een paar minuten het gepiep van het betaalautomaatje, wat betekende dat de specialiste in aantocht was.
Ze nam een uitgebreide echo van mijn behandelde been en zag dat het goed was. Ik vertelde haar dat het verwijderen van het verband, van mijn been, niet van een leien dakje was gegaan, door het stevige plakbandverband, dat mij op een zeer pijnlijke manier onthaarde.
Tevens had mijn vrouw mij bij het verwijderen ervan in mijn been gestoken met de schaar, vertelde ik. Ze moest daar hartelijk om lachen en vroeg of ik nu huwelijksproblemen had. Ik zei neen, maar ik kon haar niet vertellen dat deze problemen nu misschien wel in aantocht waren, omdat mijn halve trouwboek al bijna drie kwartier in de auto op de parking zat te wachten.
Ik rekende snel af, kreeg 60 beurten massage bij de kinesist en een briefje voor de volgende consultatie. “Als er iets is, dan bel je maar”, lachte ze, toen ik haar kabinet verliet.
Na het betalen van mijn parkeerticket liep ik snel naar mijn auto, waarvan de ruiten volledig waren aangedampt. Gelukkig zag ik nog een schim bewegen in het voertuig en wist ik dat mijn vrouw haar ‘kortverblijf’ op de parking had overleeft.
Ze had drie kwartier alleen doorgebracht in de auto, en het enige wat haar interesseerde was, hoe het was geweest. ‘De guj bloar’ (goedhartige vrouw)
Wij reden terug naar huis en konden beginnen aan de invulling van de resterende tijd van de dag. Mijn hond had daar geen problemen mee en leidde mij naar de voordeur voor haar dagelijkse consultatie op het hondentoilet.
Wim Reyskens 